Gönderi
Alacaceren Sevgili Meriç'in yarım kalmış bir öyküsü, kekremsi bir tat bırakan buruk bir hikâye. Eser bir roman ama uzun hikâyeye benziyor.
İki küçük kız çocuğu; Bengi ve Gün. Bengi ikisi birden evlatlarını bırakan bir ailenin büyük çocuğu. -Oysa çocuklar terk edilmeyi hak etmez. İnsanlar birbirinden ayrılabilir fakat çocuklar anne baba sağ iken yetim bırakılmaz-
Bengi evin büyüğü olması hasebiyle kardeşi Gün'e hem anaç hem de korumacı bir babacanlıkla yaklaşan koca yürekli bir abla. İki kardeş anne ve babalarının uzun süren kavga gürültüden sonra evi terk etmeleriyle yalnız kalan iki çocuk. Kendileri çocuk dünyaları çocuk. Ama hayat erken yaşta acıyla tanıştırınca illahi büyümek farz oluyor. Bengi yalnız kalacaklarına dair korkular içindeyken dedeleri geliyor ve bu iki güzel torununa sahip çıkıyor. Dede de afalliyor önce. Sonra madem bu sorumluluk bana kaldı, hakkını vermeliyim minvalinde harekete geçiyor. Mahzun bırakmıyor onları, mutlu kılmaya çalışıyor. Ama kaçınılmaz olan ölüm gelip dedeyi de sonsuz mekana ulaştırdığında kızlar yeniden yalnız kalıyor. Bu yönüyle hikâye de sanki eksik bırakılıyor.
Bu kitapta hikâye içinde hikaye okuyoruz. Çünkü kendini acemi olarak nitelendirse de Bengi yazmaya şaşıyor. Dolayısıyla eser hem Meriç'i hem küçük Bengi'nin kaleminden ayrı ayrı ilerliyor. Benginin yazarak kendini hafiflettiği pasajlar var. Bu kısımlarda yetersizlik hissi ve varoluş kaygıları birbirine karışıyor. Yani insanı okurken yormayan bir metin değil. Fakat duygu geçişleri çok dişe dokunur şekilde aktarılıyor.
Meriç kesinlikle okunmaya değer bir isim. Benim okuduğum 3. eseri Alacaceren oldu.
Umarım yolunuz birgün bir Meriç kitabı ile kesişir.
Meriç
·
30 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.