Uzun-uzun düşünüyorum şimdi…
gök gürültülü akşamların koynunda sağanak-sağanak ıslanıyor anılarım.
Teker-teker düşüyor kaldırım kenarlarına, Özlem’le yazılmış şiirler, gülümseyen bakışlar, ilk göze göze gelmelerimiz, ve umutlarımızın yeşerdiği o mordan çalma acayip güzel gece.
Ürküyorum ansız ve de kimsesiz…
Uyanıyorum öylece ve korkularımla yüzleşiyorum.
sana uzak, sana hasret, sana bambaşka, ve yalnız sana atan ritmi bozuk kalbimle.
Vakit hızlı, vakit geçiyor birden bire. bir bakmışsın güneş doğmuş oluvermiş bir sabah, gözlerim kan çanağı.
Bir bakmışsın gün batmış gelivermiş kara bir akşam, içimde yetim bir çocuk.
Evet, evet şaşırma; bildiğin o kahrolası hayat benim.
Yani hayatı, daha doğrusu hayatımı mahvedende benim.
Bazen; hani o bildiğin yarı ölü ruh halindeyim. bir diriliyorum, etrafım mezarlık. kulağımda ağlaşmalar, ağıtlar, feryat figanlar.
Başımı kaldırıyorum acaba kim öldü? Kime bu ağlamalar diye.
Yarı soluk bir silüeti karşımda görüyorum. Tam dokunacağım omuz başına, kim bu ölen, kimi kaybettiniz? yaşı kaçtı diye, elim uzanınca dönüyorum, yarım yamalak bir ben daha bana.
Nice geceler dolaşırım boydan boya bu şehri.
Attığım her adımda, soluduğum her nefeste uzak yalnızlıklar oluşuyor ayaklarımda.
Koşuyorum, koşuyorum ve sana koştukça dahada uzaklaşıyorum.
Günahlarımın azabı içinde parmak uçlarım uyuşuyor. Hissetmek yasak, yaşamak yasak, düşünmek yasak, sana dair her şey yasak.
Yok olmaz öyle… gençtik, cahildik, hata yaptık günah aldık.
Kolay mı öyle yürekten birini sevmek, gönül vermek, yarim demek.
İnsan sevdasına nasıl kıyar? Hayat arkadaşlığı böyle mi olmalı?
Bir sevda nasıl bir başkası sebebiyle bitebilir…
Edilen bir söz, atılan bir iftira bu kadar mı çabuk yapışır, seni çok seviyorum dediğin birine.
Yahu kim, nasıl sever… böyle çirkin, böyle edepsiz, böyle ucuz, böyle değersiz.
Bir ömrü kanatarak yaşamak, bu olsa gerek.
Uğur Akbulak
·
1 artı 1'leme
·55 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.