Upuzun bir öykünün sonuna geldim. Seriye başlangıcım 2024 Ocak ayında idi ama okul ve sınavlar ile birlikte seriyi Mart ayında tamamlamak nasipmiş. Haruki Murakami kalemi bana oldukça keyif veren bir yazardır. 1Q84 ise bayadır okuma listemde yer alıyordu. Okuma sürem yaklaşık üç aya yayıldığından mıdır yoksa tuhaf bir şekilde okura kendilerini sevdirdiklerinden midir nedendir bilinmez, karakterlerle tuhaf bir bağ kurmuşum. Resmen kitap biterken onlarla vedalaştım. Aomame, Tengo, Tamaru, Uşikava, Madam, hatta polis kız Ayumi... Lakin Murakami deyince akla gelen çoğu öge yine vardı bu kitaplarda: cinsellik, tekrarlanan söz öbekleri, havada kalmış bir son. Murakami romanlarındaki kadınların hijyenden haberi yok zira hepsinin "uzamış, sağa sola savrulmuş apış arası tüyleri" mevcut. Aomame'nin de sol ve sağ memesinin büyüklüğünün farklı oluşu, Tengo'nun iri vücudu, saatin zamanı dilimlemeye devam edişi, Tengo'nun NHK tahsildarı babası da biz 1Q84 okurlarının aklına iyice kazınmıştır herhalde. Yine de akıcı bir eserdi, betimlenen yerleri ve şeyleri kafada canlandırmak çok keyifliydi. Tokyo'ya adım atmamış ben, Tokyo'ya gidip orada yaşamış kadar oldum. Bu kitabın ana düşüncesi en temel anlamda şu; hayatta her şeyin bir zamanı var. Bir şeylere ne kadar müdahale etsen de zamanın kendine göre bir yolu var -zaman düz çizgide gitmiyor- keşkeler ve iyikiler mevcut. En nihayetinde olacak olana hiçbir şey engel olamıyor. Buradan sonraki yorumlarım kitabı henüz okumamış kişiler için "spoiler" olabilir. "Little People" neyi temsilen bu romanda yer alıyordu, Fukaeri'nin rolü "tam olarak" ne idi, maza, douta, perşiva, reşiva kavramlarının Tengo ve Aomame'nin hayatındaki "tam" yeri neydi, Aomame hamile kaldıktan sonra nasıl bebeğin Tengo'dan olduğuna karar verdi, Aomame kitap sonunda 1Q84 yılından çıkışın otoban acil çıkışının tersinden olduğunu nasıl biliyordu vesaire vesaire, özüne iyice inilmemiş ve şöylece bir dokunulup geçilmiş o kadar detay vardı ki... Garip olan başka şey de şuydu: Tengo'nun annesi röpdaşambr kuşağı ile boğularak öldürülmüş; Ayumi öyle öldürülüyor. Kumi Adaçi ise bir kez öldüğünü iddia ediyor ve kuşakla boğularak öldürüldüğünü söylüyor. Bazı cümleler tıpatıp aynı şekilde hem Tengo'nun hem Aomame'nin diyaloglarında veya düşüncelerinde geçiyor. Kitabın sonu da sanki Murakami artık yazmaktan sıkılmış da eseri bir yere bağlamak istemiş izlenimi yaratıyor insanda. Kurgu olarak çok yaratıcı ama bir o kadar da hakkı verilmemiş bir kitap olmuş bence. Okurken keyif veriyor ayrı ama ara ara da ilerlemediği bölümler de oluyor olayların gereksiz uzadığı ve hiçbir sonuca bağlanmadığı. Birinci kitapta selam çakıp ortadan kaybolan Uşikava karakteri üçüncü kitapta ise bakış açısı olarak karşımıza çıkıyor. Yalan yok hem nefret ettim hem üzüldüm hem acıdım. Murakami karakter öyküsü işlemeyi ve bunu karşı tarafa aktarmayı çok iyi biliyor. Sonuç olarak, beklentilerimi o kadar da karşılamadı ama okuduğuma da pişman olduğum bir kitap değil. Teşekkürler Murakami, kalemine sağlık.

1Q84 - 3. KitapHaruki Murakami · Doğan Kitap · 20171,678 okunma

·

7 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

maia