Gönderi
Neden iki cilt olanı almadım, diye kendime kızmadım değil. Ağır bir tuğla gibiydi. Onca sayfa ve parmaklarım epey yoruldu. Okumaya çalışırken sık sık bunu düşündüm. Ağır, çok aĝir bir tuğla gibiydi bu kitap. (Belki de tek eleştirim buna olacak.) Bu kitabın tuğla gibi olması ile ilgili ilginç bir metafor belirdi zihnimde. Okudukça, sayfalar arasında kayboldukça tekrar eden derin bir düşünceydi. Bu tuğla gibi kitap yepyeni bir duygu tadının oluşturacağı yeni yapının tüm malzemelerini karşılıyordu. Evet yepyeni, henüz deneyimlemedigim duyguların temeli, inşası işte bu tuğla gibi kitaptan öğrenecektim, inşa edecektim. Ruhun ince çizgilerinde, emin olmadığım kararlarla savruldum. Her bir karaktere hem hak verdim hem kızdım. Ruhun esrarengiz oyunları tek tek önümdeydi. Demiştim ya, tatmadigim yeni duygular diye... Neler mi öğrendim.
Henüz baba değilim ama bir babanın nasıl olması gerektiğini bu kitaptan öğrendim. Hayat vermekle, dünyaya getirmekle baba olunmayacagini anladım. Sevmenin nasıl bir zehirli bir yılan oluşunu gördüm. Çaresizliğin en uçlarını gördüm. Belki alakasız fakat bir toplumu mahveden çürümenin nasıl başladığını öğrendim. Yazarın toplumunu yükseltmek için göz önündeki aksaklıkları nasıl da gözler önüne serdigini gördüm. En önemlisi, kendi milletinin kanayan yarasını çekinmeden dile getirebildigini ve hiç çekinmeden toplum içindeki çürük yumurtalar için "Onlarda Hamlet'ler, bizde de Karamazovlar var!" aforizmasının toplumda nasıl bir bilinç uyandiracagını sezdim. Ki uyandırmış olmalı ki günümüzde onları daha ileri görüyoruz.
Tüm bunlarla beraber ruha işleyen, insan ruhunu uluorta yere seren harika bir eser. Çıkarılacak birçok ders de var, okurken alınacak edebi bir zevk de. Okuyacaklara şimdiden keyifli okumalar dilerim.
·
52 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.