Genelde saltanata geçişte ve devamındaki emevi zulumlerinde ulemanın pasif kaldığı sanılır. Neden bir tepki olmamış sorusu akıllara gelir. Bu kitap dört halife dönemi sonu, Muaviye , Yezid ve sonraki dönemlerde İslam dunyasindaki alim sahabeler, tabiin ve sonraki önemli alimlerin ezici çoğunluğunun emeviler muhalif olduklarını çok güzel ortaya koymuş. Fakat herkes kendi koşullarına göre tepkisini ortaya koymuş. Kimisi silahlı isyan, kimisi fiilen katilmasada silahlı isyanları desteklemiş, kimisi sözlü muhalefeti seçmiş, kimisi iktidara karşı olsada daha çok kendini uzak tutup ilme odaklanmis. Ama nihayetinde hepsi iktidara tepkisini ortaya koymuş. Öyle ki en pasif direnişi seçen alimler bile İbnul Eşasin ayaklanmasına fiilen katılmış. Bu isyana o kadar çok alım katılmış ki bir alimlerler(kurra) birliği bile kurulmuş orduda. Sahabe ve çocukları ve dönemin alimleri saltanata geçişe şiddetli tepki göstermiş. Mesela ibni Ömer gibi alimler saltanatın bir bidat olduğunu savunmus. Kitapta ilginç bir diğer nokta Zuhri gibi Ankara okulu çevrelerinin iktidar yalakası diye göstermeye çalıştığı bir alimin her ne kadar devlette görev alsa da yeri geldiğinde tepkisini ortaya koyduğunu belirtiyor. Akılda kala önemli bir diğer olay Hz ebubekirin oğlunu Amr bin as ve komutanının öldürüp ölmüş bir eşeğin karnına koyup yakmalari olayı. Bu olaydan sonra Hz Ayşe bir daha ateste pisirillen et yememiş. Muaviyenin hucr bin aşıyı oldurmesi, zorla yezide biat toplaması, Hz Hasan'ın mezarına müdahale etmesi ve Hz Ali'ye isyanı olayları üzerinden alimlerden büyük tepkiler aldığını yazıyor. Kitap bir doktora tezinin özeti. Çok güzel bir konuyu çok derli toplu biçimde ele almış yazar.

Emeviler Döneminde İktidar-Ulema İlişkisiMustafa Özkan · Ankara Okulu Yayınları · 20088 okunma

13 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.