Yazarın yazım dili çok güzel. İlginç bir şekilde şiirsel geliyor. Kendine özgü, dağınık ama aynı zamanda düzenli bir kalem. Karakterilerin iç çatışması, düşünceleri çok iyi verilmiş. Kitaptaki o soğuk ve umutsuz ama aynı zamanda esprili havayı iyi yansıtmış yazar. Karakterlerle ya da karakterlerin yaşadıklarıyla bir bağ kuramasam da onları iyi anladığımı düşünüyorum ki bu da yazarın yazma becerisini gösteriyor. Kitapta takip etmeyi en sevdiğim karakter Sabahattin(Sebo) oldu. Depresif ama bir şekilde esprili kalmayı başaran bir karakterdi. Adının hayatını etkilediğini düşündüğünden kendisini insanlara farklı bir isimle tanıtması, içten içe kendisiyle konuşurken ise gerçek adını kullanması ama farklı bir insana hitap ediyormuş gibi davranmasını okumak zevkliydi (Kendisini sevemeyen ve kabul edemeyen biri olduğunu mu gösterir bu acaba?). Kitabın sonu bir tık açık bitiyor. Bu beni buradaki bazı incelemeler gibi rahatsız etmedi, aksine kitapla çok uyduğunu düşünüyorum. Ölümcül bir hastalığa sahip olmak, depresyon, ihanet hissi, aldatılmanın getirdiği o güven eksikliği, saklanılan korkunç bir sırrın fark edilmesiyle oluşan o utanç kolay atlatılabilecek şeyler değil çünkü. Bunlara bir nokta koyamazsın. Çünkü kitap bitse de onların hikâyesi devam etmekte. 'Winter in Sokcho' kitabında sevdiğim bir alıntı vardır: " -How do you know when a story is done? - My character reaches a point when i know he has a life of his own. I can let him go. " Aslında bu alıntı çok güzel bir şekilde açıklıyor bir kitabın ne zaman sonlandığını, sonlanması gerektiğini. Bence yazar tam olarak bunu yapmış ve bu da kitaba çok yakışmış. Ben severek okudum. Tavsiye ederim.

İçeride KalanlarAslı Akarsakarya · Okuyanus Yayınları · 201673 okunma

13 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hfs