Refet
Eserde, küçük yaşta yetim kalan Refet ile annesi Binnaz Hanım'ın yıllar boyu yaşadıkları sorun ve sıkıntılar, yokluk ve hastalıkta değerleri ve gelecekteki rahatları için uğraştıkları, göğüs gerdikleri aksilik ve sıkıntılar sade bir dille okura sunulmaktadır.
• "... Bizim gibi insanlar ömürleri oldukça çalışacak halde olmalı." (Sayfa 25)
• Kendi kendini bak nasıl şeylerle üzüyorsun.
Üzülmüyorum diyemem, fakat ümitsizliğe kapılmıyorum. ... (Sayfa 26)
• ... Herkese kendini sevdirmenin, herkes tarafından hürmet görmenin yalnız güzellikle olmayıp, çalışmakla, kazanmakla, öğrenmekle, ilim bilmekle de olacağını göstermek istiyorum. Bu sevilmenin, bu rağbet görmenin öyle kaybedilebilecek, çalınabilecek bir servete, gençlik âlemine özgü geçici güzelliğe benzemediğini anlatmak istiyorum. Onlar sahiplerini alınları buruştukça, saçları ağardıkça, vücut pörsüdükçe terk eden vefasızlardır. Onlar bana rağbet etmemişlerse ben de onlara tenezzül etmiyorum! ... (Sayfa 27)
• ... "Asıl güzellik tende değil, candadır." ... (Sayfa 29-30)
• ... O sözlerin... Ah, o sözlerin beni öldürmüştü. Beni kendimi dahi hissedemez hâle getirdin. (Sayfa 82)
• ... Çünkü çok ıstırap çekiyorum! Ah!.. Bilsen ne haldeyim? (Sayfa 118)
• ... Lakin o yaralı ve acıklı kalpte sizin sevginiz için de yer buldum. Refet senin kalbin o kadar küçük mü? (Sayfa 119)
• Bu sevilmek lezzetinden bir türlü vazgeçemiyorum..! (Sayfa 123)
Refet, oldukça gururlu ve mantık yönü ağır basan, hayatın gerçeklerinin farkında ve aklı başında bir genç kadındı. Edindiği ve sürdürmeyi seçtiği arkadaşlıklar da keza aynı ölçüde sağlıklı ve kararında kişiliklerleydi. Bu arkadaşlıklardan bir tanesi olan Şule Hanım da, hem Refet'in çok değer verdiği hem de Refet'e değer verildiği bir kardeşlik bağının temelini attığı vefalı ve aklı başında bir arkadaş, kardeş ve nihayetinde meslektaş oldu.
Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.
RefetFatma Aliye Hanım · İş Bankası Kültür Yayınları · 20184,578 okunma
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
