İşte yine baş başayım, kağıdım ve kalemimle. Ömür dedikleri gelip geçici bir heves. Bize çok uzun gelen anlar, bir başkası için göz açıp kapama süresi kadar kısa. Beni anlayabilmen için üzerimde taşıdığım bu cesedi giymelisin. Belki o bedenin içinde ufak da olsa bana ait bir ruh kırıntısı vardır ve bedenimle beraber o ruh kırıntısı da sana geçer. Gözümüzle gördüğümüz bu dünya bir başkasının gözüyle bir mi? Bir renk körünün bile yüz çeşit görme kusuru varken, gördüğün şeyin gerçek olduğuna nasıl bu kadar emin olabiliyorsun? Senin tutsaklığın kurtulduğun hapishanenden bir başkasına geçme aşaması sadece; işte insan dedikleri... Mağaranın dışını özgürlük sanırken, içeride yaşanan cümbüşe kör. Beş duyunun ötesini bilmek, ama onu yaşayamamak...
Neden her şeyin çok büyük anlamı olmak zorunda? Penceremden gördüğüm, dallarıyla bana el sallayan şu ağaç neden benimle konuşmasın? Patronumla konuşurken, penceremden gördüğüm ağaç her gün benimle konuşuyor, o ağaç benim en iyi dostum diyebilmeliyim. Otuz yıl önce bunu söyleyebiliyordum ve bana kimse delirmiş gözüyle bakmıyordu. Değişen ne? Büyüyen ayaklarım, ellerim, vücudum; kabaran faturalar, nefes alırken bile haneme yazılan borçlar mı engel bütün bu konuşmalarıma. Bu yaşıma kadar tanıdığım herkesten daha bir sırdaş, daha dost oldun bana, dallarınla el sallayan ağaç. En azından teşekkür edecek biri var hayatımda artık. Ne? Odanın penceresi yok mu?
Uykumdan uyandım. Yapacak bir şey bulamayınca tekrar yattım. Uyandığımda düsümdeydim ve yıllardır uyuyan biri olmuş çıkmıştım. Bitkisel bir hayat. Vücut fonksiyonları iş görüyor. Ancak artık aramızda olmayacak. Nasıl yani, aramızda olmayacak derken? Demek istediğim bitkisel hayatından uyanıp, bizlerin arasına karışıp "normal" bir hayat sürmesi mucize. Doktor anlamıyorsunuz. O bitkisel hayatından önce de aramızda değildi. Tepemde şu doktor müsveddesiyle, bir yerlerden çıkartamadığım akrabam, ya da arkadaşım, ya da her kimse artık konuşurlarken ben, kahkahalarla gülüyordum. Tabi onlar duymadılar. Çünkü ben tam da şu anda, onlarsa bitkisel hayattaydılar.