Boş konuşma seansı başladı,
Ses tellerine tükürdüğüm.
Günahlar yine önümde cirit atacak,
Yine boşa konuşması başladı insanların.
Kimse kimseyi dinlemez,
Ama bir iştah var insanlarda.
Konuşacak bir şey kalmayınca,
Suskunluk çöküyor insanların üzerine.
Hepsini yakalayıp bir odaya kitleyesim,
Yada yer misin yemez misin bir bela...
İnsanlar birbirini görse yollarda,
Kafalarında binlerce senaryolarla.
İnsanlar ne kadar meraklı konuşmaya,
Birbirlerini adamdan saymadıkça.
Bunun sonunda bir ölüm var,
Keyifleri kaçsa hadi sar yine başa.
Heves kalmadı bir gıdım kalmadı,
Kafa şişti ben artık ruhevi âlemde.
Birini alıp birine vursan,
Boş boşuna cinayet.
Yine boş beleş konuşmalar,
Yine boş beleş gıybetler,
Yine boş beleş insanlar,
Ulan bir bitmediniz...
Soluduğum nefesi onlarla paylaşamam,
Tutarım nefesimi yolumu bulana kadar.
Bir kalabalığa girseler,
Daha fazla dem alır kaynatırlar.
Övündükleri günahları ayyuka çıkar,
Zaman onlara kalsa yavaş geçer.
Normalde şu sokak başında dursa,
Daha bir zarar.
İnsanlar yine yeniden bomboş konuşmalarıyla,
Şimdi giderler yeni bir dalga gelir.
Ben tek başıma bir yerde,
Gelir bir gevzek yanıma gelir.
Hay Allah dişlerime dişlerime vuruyor küfürler,
Hay Allah nereden buluyor insanlar bu kafayı?
Hay Allah niye başka şehirlerde yok böyle?
İstanbul sersefil ve giderek batıyor.
Bugün yine içinde patlayanlar karmaşası olur,
Ve biraz daha bezeriz.
Küfülerim dişlerimi kıra kıra ağzım direnir,
Ama boşa konuşanın lafı doluya dolmaz.
Sokaklarda, mahallelerde yürümek istemem,
Mübarek ağzım bozulur ayıp olur.
Beni deli divane eder,
Biri kalır elimde ayıp olur.
AYKUT BARIŞ ÇELİK