uyandık bugün de işte, kahrımız dünde kaldı..
Uyandık bugün de işte, kahrımız dünde kaldı..
İki korkak savaşçı gibi hiç meydanda göğüs göğüse çarpışmadan cephelerden birbirimize kaçak bakışlar attık. Bir küçük çakıl taşı bile atmadık birbirimize. Aslında ikimiz de karşımızdakinin cesur olmadığını bildiğimiz için inmedik o meydana. Savaş meydanında aptal gibi yapayalnız kalmamak için. Yalpalaya yalpalaya gerisin geri dönmemek için. İkimizin de vurulup düşmeyi düşüp ölmeyi göze alamayacağımız öyle aşikardı ki.. Cephede durmanın da bir anlamı kalmadı. Ateşkes olmadı. Öylece arkamızı döndük.. Oradan.. Birbirimizden.. Ayrıldık.. Birbirimize arkamızı dönerken kimsenin silahını çekmeyeceğinden de emindik.
Savaş başlamadan sona erdi..
Yüzümüzde kamuflaj boyaları silindi terden. Tansiyonumuz ağır ağır düşerken. Yürüdük bilmiyorum henüz kaç adım..
Uyandık işte bugün de, kahrımız dünde kaldı. Konforumuzdan ödün vermedik, rahatımızı bozmadık, birbirimiz için hiçbir şey yapmadık. Şimdi dövünüp duracak da değiliz herhalde. Bir şeyi feda etmedik. Bir şeyi kaybetmedik. Kazanmadık da ama olsundu. Olsun mu?.. bilmiyorum…
İnsan nankördür ama, canımın içi.. Ben de herkes gibi on sekizimde bir çiçekçide, bir kitapçıda çalışmak hayalleriyle. İyi ki yapmadım bu işleri diyorum şimdi. Her gün gördüğü çiçek, her gün dokunduğu kitap nasıl değersiz, nasıl aşina, nasıl așınmıș oluyor insana. Yaradılış de adına her neyse.. En güzel çiçeğin bile kokusunu duymuyor burnumuz bir süre sonra..
Bizim seninle sihrimiz bu.. O meydanda hiç göğüs göğüse, çarpışmamıș olmak.. Bizim tutkalımız, durup durup cepheye koşmak.. Karşı cephede birbirimizi endişeli gözlerle aramak sebebimiz..
Bu sefer olur mu merakımız?.. Soluk soluğa.. Bir kandil yakıp beklememiz..
Yürüyorum bunları yazarken, birkaç adım daha oldu. Mesela bir gün neredeyse doldu. Şimdiden çok özlüyorum ama konumuz.. Konumuz aslında tam da bu..
·
6 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.