Şehir ilk tomurcuğu açtığında oradaydım,
Koparılmış bir gülün kanadığını gördüm.
Biri sevdiklerini kaybetmişçesine isyankardı,
Bir diğeri taze bir hayata sebep oluyordu, cesaretliydi.
Onuru gördüm.
Bir adam sabahın altısında Tartini çalıyordu,
Kediler ilk dinleyicileriydi,
Memleketten çalıyordu sanki,
Özlemi gördüm.
Bana ışığı sunan cadde kimsesizdi,
Ağacı on senedir yenileşmeyen sarı ve yorgun yaprakların arasında umut görünüyordu,
Yılgınlığı gördüm.
Küçük avlusunda kan gördüm yerde yatıyordu,
Boyuna yatıyordu
Fareler üstünden geçiyordu,
Banyosu yeşil sabul kokuyordu gurbetin,
Fakirliği gördüm.
İşçiler çadırlarını terk edip inşaatın yolunu tuttuğunda umut yeşerten bahçeler tarumar edilmişti,
işçiler çoktan gitmişti.
Bir bahçenin nasıl ziyan edildiğini gördüm.
Şehrin en güzel manzarasına merhaba diye haykıran sesleri sevdim,
Yorgunluğu gördüm.
Yalnızlar rıhtımında tekil sarılmalar sezdim,
Aşkı gördüm.
Başlarını koyacak bir dört duvar bulamayan insanları,
İki kardeşin dilenirken utandığını,
Gözleri nemli,
Kulağı hala bir sevgi sözcüğüne muhtaç çocukları,
Oto insanlaştıklarını,
Başkasının yarattığı yaşama kader diye inandıklarını gördüm.
İlk bu şehire ısınamamıştım,
İlk bu şehire ısınamıyorum yine.
Beni ısıtan ne güneşi ne aşkı ne de doğası olurdu.
Isıtan; yaşamak arzusu,
Yaşamayı sevmek bilinci ve ilelebet yaşamak sevinciydi,
Karanlığı gördüm.