İnsanların yoğun bakışları ve sağanak yağmur altında yolunu kaybetmiş bir berduş gibi Kolombo sokaklarında yürürken, karşıma çıkan ilk yere girip sığınmaya karar verdim. Çok geçmeden kapıları açık bir Budist tapınağına rastladım. Çekingen bir turist edasıyla yavaşça girdim içeriye. Yağmurluğumu çıkardım ve soluklanmak için köşede yer alan kilimin üzerine bağdaş kurarak oturdum. Manastırın içinde bulunan eşyalara ve duvarların üzerindeki işlemelere gözlerimi dikmiş vaziyette uzun uzun bakıyordum. İçeride benden başka hiç kimse yoktu. Kısık sesle söylenen mantralar ve yanan tütsülerin kokuları huzurlu bir ortam yaratıyordu. Aradan çok geçmeden uzun turuncu elbisesi, tüysüz yüzü ve saçsız başıyla bir keşiş gülümseyerek yanıma geldi. Onların normal şartlarda hiç konuşmadıkları söylenmişti. Ancak daha sonra bu durumun sadece sessizlik orucuna girdikleri zamanlarda gerçekleştiğini öğrendim. Yanıma oturup bağdaş kurdu ve selam verdi.
“Ne yapıyorsun burada?”
“Çok yağmur yağıyordu. Islanmamak için buraya girdim,” dedim, ilgiyle bakan yüzüme dönerek.
Gülümsedi. Başını yavaşça önüne çevirerek gözlerime bakmadan konuşmaya başladı.
“Islansan ne olurdu? Hava zaten yeteri kadar sıcak değil mi?”
“Evet, sıcak aslında ama bu yağmurda dolaşmak keyif vermiyordu.”
Keşiş bakışlarını bana çevirdi ve düşünceli halimle bir oyun oynayarak kendimi hiçliğin huzuruna bıraktırmak için konuşmasına devam etti. “İçinde olduğun her durumu bir meditasyona çevirebilirsin. Yağmur altında yürümek, doğanın sesini dinlemek, gökyüzünden gelen o sağlıklı damlaları teninde hissetmek güzeldir.”
“Aslında bunu sık sık yaparım. Galiba bugün modumda değilim. Şu günlerde yağmur yağdığında geçmişte yaşadığım tatsız günler aklıma geliyor. Açgözlü insanları düşünüyorum. Hatta bazen de ileride ne yapacağımı düşünüyorum. Bu düşünceler yağmur altında huzurumu kaçırıyor.”
Keşiş yüzünde hiçbir mimik olmaksızın gözlerini gözüme dikti. Derin bir nefes aldı ve içinden geçenleri söze döktü: “İhtiyacımız olan tek şey daha azı. Geçmişe takılma, hayal et ama geleceği hayal etme, anı yaşa ve gör.” Yüz ifademi gözlemleyerek gülümsedi ve sonra hiçbir şey söylemeden kalkıp gitti.
Sayfa 49Kitabı okudu
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.