Gönderi
Ah Emerenc...
Bu kitap beni öyle bir karakterle tanıştırdı ki bilemezsiniz. Hayata acımasız tarafından başlamış,oldukça zeki,çalışkan,ama bir okadar da mutsuz, az gülen, hic ağlamayan, duyarsız,kronik muhalif,inkarcı,narsist bir kişilik. Alışılagelmiş üstün muhaliflerini yaparken bile o kadar zekice karşıt tezler koyuyor ki ortaya, kabul etmekten ve sessiz kalmaktan baska yapabilecek bir sey bırakmıyor kimseye. Tüm bu olumsuz özellikleri dibine kadar yaşayan bir şahsiyet. Yinede hayran kaldim kendisine.
Evinizde böyle bir hizmetçinin olduğunu düşünebilir misiniz? Yazar böyle bir karakteri o kadar güzel işlemiş ki,sanki hayatımda bir yerlerde yaşıyor ve benim canımı sıkacak,hep azarlayacak kadar hissederek okudum kitabı. Yazarın etkileyici anlatımı sayesinde herseyi hissederek okuyorsunuz.
Zamanla anlıyorsunuz Emerenc neden böyle. Karakterini oluşturan her davranışının altında iç acıtan hikayesini.. En acıtanı da bir yerlerde "Hiç kimseyi çılgınca sevmeyin çünkü kaybedersiniz, er yada geç. En iyisi asla hic kimseyi sevmemek ,çünkü o zaman hiç kimseyi parçalamazlar " deyişinde saklıydı. Tüm memnuniyetsizlik,duygusuzluk... hepsi bir yaşanmışlık ve tekrarının yarattığı endişe.... kaybetme korkusu karakterine yansıyan, kendi yarattığı bir yaşam sekli ,sevdiklerini koruma cabasıydı sadece...Hepimiz böyle değilmiyiz zaten. Acıyı bir odaya kapatıp kapısına kilit vurmak en doğrusudur belkide.
İlk başlarda yadırgayacağınız ama sonra çok seveceğiniz bir karakter Emerenc..Hizmet ettiği evin sahibi ile önceleri anlaşamayan ama sonra farkında olmadan aralarında cok güçlü bir bağ kuran Emerenc bir kez daha yüreğinin gücüne yenik düştü. Hayata katı bakan insaların içinde, böyle davranmalarını gerektiren güçlü bir neden ve naif bir yürek olduğuna hep inanmışımdır. Ve insanları birbirine bağlayan şeyin yaşanmış acılar olduğunu çok iyi anlıyorsunuz bu kitapta.
İnsan ilişkilerinin nasıl geliştiği üzerine başarılı bir dille yazılmış olmakla beraber kaygı, kızgınlık, alışkanlık, fedakarlık, öfke, utanç,mahçubiyet, sevgi,ihanet gibi birçok duygunun iki insan arasında yaşanmasını ustalıkla okuyucuya hissettirilmiş,etkileyici cümlelerle dolu bir romandı..Yer yer paragraf uzunluğunda cümlelerle Orhan Pamuğu anmadan yapamadım. Geriye dönüp tekrar tekrar okuduğum öyle sayfalar oldu ki,anlayamadığım için değil, yazılanlara hayran kaldığımdandı. İlk defa tanıştığım Magda Szabo, beni kendine hayran bıraktı.
27 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.