Gece ve gündüz gibiyim.
Bir yanım dünyanın en eğlenceli insanı, diğer yanım melankoli batağı.
Ya da şudur belki:
Bir yanı deniz olan kadının diğer yanı limon dikeni.
Dalgaların ve dikenlerin toplamıyım Günlük, Şiir Adam!
Tanrım kime sesleneyim? Çoraplarımı çıkarmadan yatacağım.
Okunmamış şiir gibi dağılacağım ortalığa.
Keşfedilmemiş şiirin en güzel dizesi gibi...
Uyuyalım Nilgün, uyuyalım Didem...
Madem kuş koymuyorlar yoluma, bu da benim ahlarım olsun.
Şiir Adam’la bile konuşamıyorum Didem.
Duygularım, beynim narkoz altında
Ya da pudra şekeri...
En gereksiz YouTube videolarıyla uyuşturdum düşüncelerimi.
Yoksa sinirlenecektim.
Hıh sinirlenmek mi?
Deli gibi sakız çiğneyip kafa tutacaktım dünyaya.
Uyuyalım Nilgün, kaçalım insansızlıktan.
Kaçalım Nilgün, bu dört duvar mağaramdan.
Yaşamak için para kazanmak gerekiyormuş.
Aşık olmak için bir beden gerekiyormuş.
Vazgeçtim, kalalım Nilgün, iyi geliyor bu insansızlık.
Vazgeçtim, kalalım Nilgün, iyi geliyor bu melankolik bataklık.
Kalalım Nilgün, sen yirmi dokuzunda, ben yirmi altımda
Nasıl olsa döner dünya.
Beşikte ağlayan çocuğumuz yok nasıl olsa.
Korkuyorum Didem, korkuyorum.
Ezberlenmiş cümleler söylemekten korkuyorum.
Ne yapay umutlar üretesim ne de isyankar sözler edesim var.
Biliyormuş gibi, anlıyormuş gibi yaşamaktan korkuyorum.
Bilinmezliğin ve anlaşılmazlığın kekremsi tadında kaybolmayı istiyorum.
Hiçbir şey bisikletten düşüşüm kadar güzel olmadı ki Didem.
Hiçbir şey yazmak kadar güzel olmadı.
Aynı dünyanın insanı, farklı zamanların aşığıydık.
Güzel olan bunlar kaldı elimde.
Yaşamak yetmiyor bana Nilgün.
“Yaşamak politik bir eylemdir.” cümlesini okumuştum bir yerde.
Hadi basit bir cümle söyle, dünyayı seveyim.
“Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna.”
Şairler erken ölürmüş Didem.
Topladım şiirleri edeme emanet ettim.
İnsanın şiirlerini emanet edeceği biri olmalıymış Didem.
Edem var Didem edem...
Ben söyleyeyim mi sevilecek bir şey?
Yaşamak, bir çocuğun şair teyzesi/halası olunca güzelleşirmiş.
Benim kuruttuğum duygular Şiir Adam’da yaşıyor Nilgün, Didem, edem, çocuklar!
Geçen hafta gülüşünü duydum
Değişti dünya düzeni, bitti salgın.
Şiirler yeniden yağdı gönlüme.
Var mıyız yeniden çiçekleri yeşertmeye?
Sevmeyi unutmuştum ya
Bana yeniden doğmayı öğretin.
Hani bir sesi vardı;
Taşı eriten,
Güneşi eskiten...
Gelsin de alsın şu toplumsal külfeti üzerimden...
Ümmü Seyrek
··
966 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.