l Balkanlar’ın Gorkisi olarak tanınan, Rumen bir anne ve Yunan bir babanın oğlu olan Istrati; 12 yaşından itibaren kimsesiz bir çocuk olarak ufak işlerle uğraşarak hayatını kazanmaya çalışmıştır. Gençliğini pek çok Osmanlı kentinde geçiren yazar eserlerinde de geniş bir coğrafyanın insanlarını resmetmiştir. l Yazarın ilk romanı olan Kira Kiralina’da da bu gezilerden bolca izler görüyoruz. Istrati bu eserinde Tuna Nehri’nden Kahire’ye uzanan bir yolculuğu, gezgin satıcı Stavro’nun öyküsünü bizlere anlatıyor. l Eğlence düşkünü bir anne ve şiddete meyilli bir babanın çocukları olan Stavro ile ablası Kira, annelerinin düzenlediği meclisler içinde büyümektedir. Farklı erkeklerin evlerine gelmesiyle gerçekleşen bu akşamlarda şarkılar ve türküler havada uçuşmakta Stavro ve ablasının zihnine de hayatın esas amacının işte bu mutlulukta olduğu fikri yerleşmektedir. l Fakat zaman içinde yaşanan olaylardan sonra Stavro ile Kira daha çocuk yaşta hayatın bambaşka yüzleriyle de karşılaşmak ve bunlarla mücadele etmek zorunda kalırlar. Oradan oraya sürüklenip birbirinden kötü insanların arasına karışan bu iki kardeş için hayat doğup büyüdükleri İbrail’dekinden çok daha farklı olacaktır. Bu yolculuk boyunca Stavro'nun tanıştığı insanları, onların hayatlarını ve kendi isyanlarına tanıklık ederiz. Stavro'nun hayatı özgürlükle kölelik, düşmanlıkla dostluk, ümitle ümitsizlik arasında gidip gelmektedir. Mülksüz, yurtsuz bir insan için özgürlüğün ve ahlakın anlamını yazar eserde tartışır. l Panait Istrati; sıradan insanların acılarını, mekan değişse de acının aslında hep aynı olduğunu oldukça sade bir dille 132 sayfalık bir yolculukla bize anlatıyor. Bu anlatısını her ne kadar Stavro üzerinden yapsa da eserine Rumence’de kadın anlamına gelen Kira ve güçlü bir karaktere sahip olmak anlamına gelen Kiralina’nın ismini vermeyi tercih ediyor. Herkese bol kitaplı günler ve iyi okumalar. Alıntılar: - Hem gencim hem yaşlı, serçeler gibi… (S.7) - Her mutluluğun bir ters yüzü var, yaşamı bile ölümle ödüyoruz… Bundan ötürü yaşamın tadını çıkarmak gerekir. (S.43) - Zavallı insan yüreği nasıl da kendini bırakır yaşama sevincine!.. Nasıl da gözümüz kördür!.. (S.70) - Yeryüzünde hiçbir yaratık insan kadar alçalamazdı. (S.122)