Herkese merhaba! :)
Bugün size Yabancı Serisinin final kitabı 
Yabancı - Elyel ‘den söz etmek istiyorum.
Öncelikle seriyi ve Öznur’un kalemini çok özlediğimi belirtmek istiyorum. Okumaya başladığım anda Yabancıyla tanıştığım yıllara geri dönmüş gibi hissettim ve bu bana çok iyi hissettirdi. Öznur’un kalemindeki gelişim de dikkatimden kaçmadı; zaten çok başarılı buluyordum ama bu kitapta çok daha iyiydi bence. Kitabı okumadım resmen yaşadım diyebilirim. Özellikle okuyan herkesin bildiği o meşhur betimlemelerin daha yerli yerinde olmasını çok sevdim. Ama çok fazla tekrara düşüyordu. Aynı satırların tekrar tekrar karşıma çıkmasından pek hoşlanmadım. Bunlar oldukça çarpıcı satırlardı tabii o ayrı. Özellikle Ediz’in öğretmeniyle, Doğa’nın ise psikoloğuyla yaptığı konuşmalar kitaba daha derin anlamlar yüklüyordu. Doğa’nın iç dünyası da ilk iki kitaba göre daha derin ve sarsıcıydı. Prologda Ediz’in ağzından bir bölüm okuyoruz, ben o bölümü çok sevdim ve Ediz’in ağzından daha fazla bölüm okumak istedim aslında.
Bu kitapta bariz bir karakter gelişimi yaşanır sanmıştım ama ne yazık ki pek öyle olmadı. Özellikle Doğa, katiyen yaşadıklarından ders çıkaramadı. Sürekli ‘büyüdüm, olgunlaştım’ deyip durdu ama ben onu hiç hissetmedim. Eskisinden daha güçsüz ve pasif bir kız vardı karşımda hatta. Ediz için Doğa’ya göre bi’ tık daha gelişmişti diyebiliriz ama o kadar manipülatif davranıyordu ki arada beni bile manipüle etti. Doğa’nın bu manipülasyonlara kanması ve kendi de dahil herkesi suçlarken, Ediz’e toz kondurmaması sinirime dokundu biraz. Kitapta Ediz’i iyi ve haklı göstermeye dair büyük bir çaba vardı ve bu durum hikâyenin gidişâtına zarar vermişti. Öznur, Ediz’i kurtarmak için herkesi harcamıştı sanki. Ve ne yazık ki bu çaba bende ters tepti ve yıllardır her şeye rağmen sevdiğim karaktere olan sevgim bir anda yok oldu.
Bu kitapta tüm sorularım da yanıt bulur sanmıştım ama o da olmadı. Kafam hala yanıtsız sorularla dolu. Bu soruların başındaysa; “Levent Çağıran ve Osman Güngörün arasındaki husumetin sebebi neydi?” sorusu geliyor. Her şeyi başlatan bu husumetten neredeyse hiç söz edilmedi ve bu bende yaşanan her şey boşunaymış hissi yarattı.
Kitabın en etkileyici ve sarsıcı yanıysa Gece ile Uygar’ın yaşadıklarıydı elbette. O kısımlar beni darmadağın etti. :’( Bu arada kötü karakter gibi gösterilen Kemal Çağıran ve Gece kitabın en mantıklı kişileriydiler bence. Kitabın finaline gelecek olursak, biraz ilginçti diyebilirim. Beni pek tatmin etmedi açıkçası. Sanki başka bir final olacakmış ama yazar son anda fikrini değiştirmiş gibiydi. Benim finalle ilgili bir teorim var ve bu yönden bakarsam eğer bir anda çok etkileyici bir finale dönüşüyor. Teorim şu; son birkaç sayfada yaşanan hiçbir şey gerçek değildi ve Doğa’nın zihninde yaşanıyordu!?!?!
Eğer gerçekten böyleyse başarılı bir final. Ama değilse, sadece ‘eh işte’ diyebilirim.
Her şeye rağmen kitabı iyi ki okudum ama. Bu kitap benim için bir devrin kapanışıdır. Uzun süre etkisinden çıkamayacağım.
Hem yazarın başarılı anlatımı hem de kitabın bende yarattığı etki için puanımı yüksek tutacağım.
(Son olarak kitabın yetişkin okurlar için olduğunu da belirtmek istiyorum)
Öznur Yıldırım 
Pegasus Yayınları
·
176 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.