Biyofili~Yaşamı Sevmek
Her kitap insana mutlaka bir şeyler katar . Kimi gözünü açar kimi uzun zamandır uyuyan bir şeyleri uyandırır. Kimi ise bazı taşları yerine oturtur.
Sevme Sanatı taşların yerine oturmasını sağladı bende.
Bazı şeyleri tam anlamıyla ifade edemediğimi ama daha önceden bildiğimi ya da hissettiğimi farkettim aslında.
Erich Fromm'un olabildiğince anlaşılır olan ve milyonlar satan sevme sanatı size şöyle yaparsanız iyi seversiniz, bunu yapmazsanız sevilmezsiniz demiyor. Zaten bir sosyolog, filozof, tarihçi, psikanalist, iktisatçı ve antropolog'dan böyle yüzeysel şeyler beklememeliyiz. Eğer bu beklentiyle kitaba başlarsanız büyük bir hayal kırıklığına uğramanız kaçınılmaz.
Sevme'nin köklerine inmiş Fromm. Anne sevgisi, baba sevgisi, kardeş sevgisi, kardeşlik sevgisi, Tanrı sevgisi,cinsel sevgi ve en önemlisi olan kendini sevme gibi başlıklar altında irdelemiş bu duyguyu.
Kendisi bir duygudan daha fazlası diyor sevgi için ki çok da haklı. Daha önce düşünmediğim aaa bu da mı sevgi ile alakalı yani dediğim bir çok nokta oldu.
Ve sevgi herkesin kafasındakinden çok daha farklı bir şey.
Çoğumuz ihtiyaçlarımız doğrultusunda ya da hayatımızdaki o kişi sayesinde varolan olabildiğimiz için seviyoruz. Fakat biz böyle sevdiğimiz için bu "gerçek " sevgi mi oluyor derseniz? Tabii ki Hayır.
Bakın Fromm bu durumu şöyle açıklıyor:
Olgunlaşmamış sevgi, "seni seviyorum çünkü sana ihtiyacım var" der. Olgunlaşmış sevginin istediği ise "sana ihtiyacım var çünkü seni seviyorum" dur. (syf:61)
Tam olarak bu değil midir? İnsanlar bu konuda hep ikiye ayrılır. Şanslıysak eğer karşılıklı olgunlaşmış bir sevgi içerisinde büyürüz ve hayatımızda da böyle idame ettiririz. Fakat bu yaşadığımız toplumun yüzde birini bile oluşturmuyor. Çok üzücü, vahim bir tablo gerçekten.
Tam bir hümanist olan Fromm savaş sırasında insanların yaşam sevgisi üzerine odaklanmış bir sesleniş yazarken "nükleer savaştan kaçınmanın hiçbir yolu olmadığını düşünmeme sebep olan bir tür umutsuzluk halinden ve insanların savaşın tehlikelerine karşı bu kadar pasif kalmalarının sebebinin aslında insanların çoğunluğunun yaşamı sevmemsinde yattığına dair ani bir içgörüden ortaya çıkıverdi. Onların barış sevgisine veya savaş korkusuna değil de yaşam sevgisine seslenirsek bunun çok daha etkili olabileceğini düşündüm." der. (Clara Urquhart'a mektup, 1962) (syf,199) vee ekler,
... her insanın içinde dönüşebileceği şeyin en ideali mevcuttur ve bir de asla dönüşemeyeceği şeyler vardır. Çok fazla sayıda insan, hayatlarını olamayacakları bir şeye dönüştürmeye harcıyor ve bunu dönüşebilecekleri şeyi görmezden gelerek yapıyorlar... Yani bir insanın öncelikle dönüşebileceği şeylere dair belirli bir imgesi olmalıdır, kişi kısıtlarını ve olasılıklarını bilmelidir.
diye sonlanıyor kitap ne kadar da anlamlı bitiyor değil mi?
Duygularınızı, enerjinizi ve çabanızı kısaca hayatınızı olabilecek en iyi kişi olmaya harcayın ki heder olmayasınız.
Erich Fromm hümanist olmasaydı biz bu yazıların, derin düşüncelerin belkide bir çoğuna erişemeyecektik iyiki hümanistler var (:
·
1 artı 1'leme
·99 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.