Gurur ve Önyargı hakkında dönen birçok farklı görüş var ve hepsinin ucu bir şekilde çok karakterli olmasına geliyor. Kitabın başlarında her ne kadar kimin kim olduğunu anlamayıp ya da neler döndüğünü çözememek bocalatsa da sırf bu yüzden bu eseri okumamak kitaba değil, kendinize yaptığınız bir yazık olurdu. Şunu demeden geçmeyeyim ki karakter çokluğundan dolayı okumayı erteleyenlerden biriydim. Hatta bu kitabı hiç okumayacağımı düşünüyordum. Bunun sebebi ise ilk iki bölümüne şans verip açıkçası hiçbir şey anlamamamdı. Birçok karakterli olduğu için anlamak başta zor geliyor, eh dolayısıyla da sıkıcı. Fakat Gurur ve Önyargı yeni bir oyunu öğrenmek gibi. Süreçler birbirine çok benziyor, bknz. bir arkadaşınız size yeni bir oyunu öğretirken aklınız karışır çünkü çok fazla kural vardır. Ama sonra ilk birkaç tur sabrettiğinizde oyunun çok zevkli olduğunuzu çözerseniz ve devamı ip söküğü gibi geliverir. Ben de bu kitabın başına “ha gayret, ya şimdi ya hiç” diyerek oturdum. Bu sefer karakterlere karşı daha sabırlı bir tutum içindeydim. Aşağı yukarı iki günde bitirerek süreci olabildiğince uzatabildim ki uzun solukta bitirmek istediğim halde böyle oldu. Her ne kadar uzun bir roman sayılsa da Jane Austen’in yazım dili inanın hikayeyi alıp götürmeye başlıyor. Ben özellikle Son 200 sayfasını hiç sıkılmadan okudum ama zaten 30’lardan sonra anladığım şuydu ki kitabı zevkle okuyacaktım. İddia ediyorum siz de en geç 50’lerden sonra böyle düşüneceksiniz. Çok karakterli olması nedeniyle Elizabeth’in arkaba karşamasına da çok giriliyor. Kitap bitinceye kadar bu durumdan şikayetçi değildim çünkü hiçbir olay sıkıcı veya merak uyandırmayan türden değildi. Gerek diğer kardeşlerin eş arayışları olsun, gerek diğer akrabaların veya arkadaşların başından geçenler de en az başrol karakterlerin başına geleceklerin gelişmesini beklemek kadar merak uyandırıcıydı. Sayfaları geçerken bir kez olsun sıkıldığımı hatırlamıyorum. Ama tabii eser bitince fark ettim ki Elizabeth ve Darcy arasındaki ilişkiyi daha detaylı, daha çok okumak isterdim. Sonuçta bir aşk hikayesi okumayı umuyordum ama bulduğum yaşanan çeşit çeşit başka karakterlerin meseleleriydi. Okurken sıkıldım mı, hayır. Fakat bu kitabın sonlarına yaklaştığımızı anladığımda kendimi eksik hissetmediğim anlamına gelmedi. Bu demek değil ki sırf bu yüzden hevesler sönmeli. Kitabın sonlarına doğru Elizabeth ve Darcy’nin ilişkisi tam anlamıyla oturdu. Doğal olarak her şey o noktadan sonra akıp gitti ve sonuca bağlandı. Dediğim gibi ben şahsen daha çok onları okumayı dilerdim ama bir kere daha tekrar ediyorum bu kitabın diğer karakterlerinden sıkılmamdan değil, aksine Darcy ve Elizabeth’in bende oluşturduklarını hissettiğim duygulardan dolayıydı. Okuduğunuzda göreceğiniz, çekişmeleri olan bir ikiliydi. Ne çok abartıydı, ne de çok eksik. Bu tartışmalar o kadar güzeldi ki bazen oturduğum yerde sağa sola heyecanla hareket ettiğimi itiraf edeyim. Kitap içimi kımıl kımıl eden türdendi. Eh doğal olarak insan ister istemez merak ediyor, daha detaylı yazılmış olsalardı kitabı daha ne kadar çok sevebilirdim diye. Evet, kitap gerçekten tadında bırakılmıştı. Yazar yazsa daha uzun yazardı, bu kesin. Ama yormadan, bırakması gerektiği yerde bırakmıştı. Darcy ve Elizabeth çiftine daha çok yer verseydi belki de kitap uzatılmış hissettirecekti. Neredeyse 400 sayfa olması veya çok karakterli olması göz korkutsa da aynı benzer olayların etrafında dönmediğimiz için sıkıntı değildi. Her daim yenilikler oldu ve ilginçleşmeye devam etti. Kaldı ki Darcy’in karakterini sevdim, Elizabeth de lafını esirgemeyen biriydi. Ayrıca Darcy’e gururlu demeselerdi onda bahsedilen sahip olduğu gururu kendim göremezdim. Belki bunun sebebi İngiliz edebiyatındaki tartışırken bile haddini aşmayan bir yerde, o saygıda, kalıp konuşmalarıydı ancak Darcy’nin gururunun aksine Elizabeth’deki önyargıyı çok kez fark ettim. Uzun lafın kısası beğendiğim, okurken ve okuduktan sonra da pişmanlık duymadığım bir kitap oldu. Kimse bu kitaba sırtını dönmemeli ve bir şans vermeli