Bu eserin önsözü ve giriş cümlelerine baktığımızda karakterimizin bir acı yaşayacağı ve bu acı üzerinden konunun devam edeceğini hissetmiştim. İlk sayfalarda dahi yazarımızın güçlü bir kalemi olduğunu şu cümlede fark etmemek mümkün değildi; #236943742
Bir çocuk düşünün daha çok küçük yaşlarda annesini kaybeden. İşte karakterimiz daha küçük yaşlarda annesini kaybediyor. Bu belkide ilk deneyimlediği en acı kaybı olacaktı. Ancak yazar annenin önemini o kadar güzel bir cümle ile anlatıyor ki hayran kalmamak mümkün değil. İşte o cümle; #236943944 Ne kadar da doğru. Bir çocuğun umutlarını, sevinçlerini ve üzüntülerini anlayabilecek birisi olmalıydı hayatta. İşte biz bu kişiye anne deriz. O olmadığı zaman o kadar eksik kalırız ki kimse tamamlayamaz onun yerini.
Bu çocuk daha yeni alışmaya çalışırken annesinin vefatına çok sevdiği üvey annesini ve babannesini de kaybetti. Küçük bir çocuk ölüme bu kadar alışmalı mıydı gerçekten ? Hayat onu bu kadar ölümün içine bırakarak ona hangi yolu hazırlamaya çalışıyordu ?
Karakterimizin acısını, sevincini anlattığı başlarından geçen olayı beraber yaşadıkları, kardeş gibi gördüğü bir dostu vardı. Bir gün yeni annesi olacağını söylemeye gidiyordu karakterimiz dostuna. O kadar mutluydu ki dostunu görüp ona anlatacakları ve dertleşecekleri için. Tam yol üzerinde mezarlıkta bir kalabalık gördü karakterimiz. Oda girdi mezarlıkta ki kalabalığın içine ve ne olduğunu anlamaya çalıştı. Tam o sırada en yakın arkadaşını da kaybettiğini anlamıştı. Onca acının üzerine dostunu kaybetmenin verdiği can yakıcı bir durum ile karşı karşıyaydı karakterimiz.
Karakterimiz yeni üvey annesi ve babası ile mutlu mutlu yaşıyorlardı. Artık büyümüş ve genç bir delikanlı olmuştu. Tabii ki hayat ona bu mutluluğu da fazla görmüştü. O kadar acının içinde birde babasının kalp krizi geçirerek ona veda etmesi onu derinden üzmüştü. Karakterimiz artık yalnız kaldığını düşünüyordu ki o sırada anneannesi ve dedesi onu yanlarına aldılar.
Anneannesi ve dedesi ile çok mutluydu karakterimiz. Hatta karakterimiz bu süreç içinde evlenmişti bile. Zaman o kadar mutlu geçiyordu ki. Birde ne görsün dedesi ve anneannesi ölmüştü. Bunları okurken aklıma "Bu da geçer Ya Hû" sözleri gelmişti. Ne zaman acı çekse ardından bir mutluluk ne zaman mutlu olsa ardından bir acı geliyordu. Gerçi hepimizin hayatı böyle değil mi ?
Kitapta kadınlara, çocuklara ve insanlara değer vermenin önemine sürekli vurgu yapılıyor. Sevginin her şeyi iyileştiren bir gücü olduğundan bahsediyor. Kitap son sayfalara kadar her ne kadar acı yaşarsa yaşasın karakterimizin umutlu olmaya devam ettiğini söylüyor bize.
Bence yazar kesinlikle editörünü değiştirmeli. Onlarca kelime hatasını görmezden gelinmiş. Kitap akıcı bir şekilde devam ederken siz yanlış kelimeleri düzeltmekle zaman kaybedebiliyorsunuz.
Eser genel olarak başarılı. Eğer sizlerde karakterimizin serüveninde yer almak, psikolojik tahlilini yapmak istiyorsanız buyrun 
Dedemin Serüveni isimli kitapta hep beraber buluşalım.
·
1 artı 1'leme
·274 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.