Emare aslında bugüne kadar neden okumadım diye kendime çok kızdığım bir kitap oldu ama okuduğum süre boyunca da rüyalarımda bile gördüğüm bir kitaba dönüştü her gece Korel ve Minel’i gördüm rüyamda her gün neredeyse işte otobüste evde onları düşündüm gerçekten aralarındaki olanlar beni o kadar etkiledi ki yani tamamen gerçeğe yansıtarak yaşayarak okuduğum bugüne kadar ki tek kitap diyebilirim kitaba yapılan yorumlarda hep Minel suçlu görülmüş ve Minel’e karşı hep bir nefret kusulmuş fakat bu kitapta Minel’i de çok anlamaya çalıştım Korel’e binlerce kere üzüldüm ağladım ama Minel’e de ağladım Korel Erezli hayatımın en büyük kahramanlarından biri olarak hep kalacak diyebilirim…
Hayatın onlara yaşattıkları ikisine birden o kadar zor ki yerlerine kendimi koyduğumu hissettiğim anlarda bile nefesim kesiliyordu diyebilirim…
Ama her şeye rağmen umarım Korel ve Minel başka bir evrende mutludurlar,çocukları olmuştur ve Minel Korel’i isteyerek hiç unutmamış ona hep aşık ve bağlı olarak kalmıştır onlar mutluluğu en çok hakeden iki haksız yere yargılanmış kişi çünkü….
Beni bu hikayede etkileyen bir başka kişi de Korhan’dı;
Korkan başından beri ısınamamıştım fakat hep kafamda bir yerlere oturtmaya çalıştım fakat hiç oturtamadım cidden çocukluğumuz tohumumuzdur sözü beni de çok derinden etkileyen bir cümle oldu….
Kitabı çok beğendim fakat psikolojime de etki etti diyebilirim ama herkesin de mutlaka okuması gereken bir seri…