Selamlar. Seriye uzun süre sonra kaldığım yerden devam ettim. İlk kitabı sevdiğimi hatırlıyorum ama bu kitap beni yordu. Persephone ve Hades sürekli iletişimsizlik yüzünden kavga ediyorlar. Sürekli birbirlerinin bir şey yapmasını ya da söylemesini istiyorlar ama ne istediklerini asla dile getirmiyorlar. Hades empati yoksunu gibi davranıyor. Persephone sürekli kafasında kuruyor. Delirdim kitabı okurken. Sürekli bir kavga hali. Kavga ediyorlar, sevişiyorlar, biraz daha kavga ediyorlar. Hades, Apolla'dan hoşlanmadığını açık bir şekilde söylüyor ve Persephone sırf Hadesi incitmek için Apollo'yla iş yapıyor. İki kere. Duygularınızı doğru düzgün dile getirip sorunlarını çözmek yerine saçma sapan yollara başvuruyorlar. Kitapta gerçekten hoşuma giden tek şey o kadar kavga etmelerine rağmen ayrılığı seçenek olarak gündeme getirmemeli. Kaçarak bitirmek yerine çözmeye çalışıyorlar. Yanlış yollardan deniyorlar ama deniyorlar en azından. Persephone'un kendi acılarıyla yüzleşmek yerine Lexa'nın kaderini değiştirmeye çalışyor. İşler yolunda gitmiyor tabii. Persephone'un bencilliğinden çok rahatsız oldum kitap boyunca. Hades, Persephone'la açık açık konuşsa o kavgaların yarısı yaşanmayacak. Ama Hades bilgiyi kendine saklamayı seçiyor. Kitap sonrala doğru daha akıcı hale geliyor. Hades'in başka bir yüzüyle tanışıyoruz. Persephone ve Hades sonunda ilişkilerini düzeltmeye başlıyorlar ve kitap mutlu bitiyor. Hikaye akıcı, olaylar sürükleyici ama ama karakterlerin ilişkileri yorucuydu. 'Yeter artık saçmalamayı bırakın da barışın' diye diye okudum kitabı. Son 100 sayfa falan aşırı iyiydi ve bence kitabı son 100 yüz sayfa kurtarıyordu. Yani kitap fena değildi. Sevgilerle <3

Yıkımın DokunuşuScarlett St. Clair · Martı Yayınları · 2023212 okunma

·

31 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.