Ya Evde Yoksan/Cemal Safi Vefatının sene-i devriyesinde kendisini rahmetle anıyorum. Güzel bir şairdi. Cemal Safi'nin dilini, şiirlerini çok ama çok severim. Bu kitap elimde olan tek kitabı. Şiir şairin ruhunun ve iç aleminin aynasıdır. Aynaya bakan da kendini görür, kendini bulur yada hayal dünyasını.. Cemal Safi şiirinden başka şiirine geçişte, giriş gelişme ve sonuç barından, planlanmış gibi duran ama gelişi güzel bir hikâye okuyorum her seferinde, bu gün o geçiş hikâyelerinden bahsedeyim biraz; "Kainatın Ulu İmparatoru" şiiri ile Hamdele niyetine bir giriş yapıyor hikâyeye ve "Tufan öncesi, Ecdadımiza, M.Kemal ve Birlik" şiirleri ile içinde bulunduğu toplumun mazisini hatırlatıp, birliğe vurgu yapar, ardından kenara çekilip aşk üzerine düşünürken "Tek Hece" şiiri aşkın kimliğini anlatıyor. Aşktan bahseden şairin duyguları debreşmiş belli ki ve bir sevgili tahayyül eder ama görmek, buluşmak, dokunmak imkansız, işte burada "Seni görmem imkansız rüyalarım olmasa" şiirini yazıp o moda giriyor. Bazen rüyadan çıkıp hakikatle buluştuğu oluyor, bunu "Telefonda Sen" şiirinde görüyoruz, yüzü gülüyor, gözlerinin içi gülüyor şairimizin, dayanamıyor, oynayacak neredeyse, yok oynadi da, söze bak hele; Bu gece misketi caldırmaz mıyım? Başkenti ayağa kaldırmaz mıyım Sesini duyup da çıldırmaz mıyım? Delisin diyorsun Telefonda Sen. Ama bu mutluluk uzun sürmüyor, şiirin devamında "kapı çalıyor, kapatıyorum, hoşçakal diyorsun telefonda sen.." diyor ve bitiriyor. Hal böyleyken isyan ediyor öfkeleniyor, öfkesini ve sebebini anlatıyor şairimiz "Ayşen" şiirinde; kalp gözüm ellere bakar kör oldu, senden başkasını görmüyor Ayşen diyor. "Her şeye erdi de aklım seni unutmaya ermiyor Ayşen, Peki Ayşe ne yapmış ? Hikayede Ayşe'ye yer yok, belki sessiz kalışı şaire ölümden beterdir ama feleğe isyanı var; "Ömrünü ellere sebil etti de Bana bir damlanı vermiyor Ayşen!" diyerek. Nihayetinde "Git" şiirinde " Hadi git, benden dilediğince izin, öyle uzaklaş ki karda kalmasın izin" Gitsin, ne yapalım. "Güllere aşk olsun gene sen korkacaksan" deyip güllere bulaşır. Giden gitmiş olabilir ama nasıl gitti acaba, orada bir kopukluk olabilir ya da dert insanı söyletir bilmiyorum, derdinden içmeze de söylenmiştir şairimiz, sonunda sevdiğini önce övüp yüceltiyor. "Velinemet" şiirinde övgüyle "Ey Şair gonlumun velinimeti" diyor ardından tekrar öfkeleniyor ve "Almina" şiirinde " hal hatır sormuyorsun... bittigimi görüyorsun.... bir gönülden bir gönüle tel gerdin, üzerinde yürüyorsun Almina"* diyor ve kızıyor, kızgınlık biraz da hakarete varıyor ve *"Mesela"* şiirinde *"Ne yüzün gözümde,* *Ne boyun posun,* *vicdanın pas tutmuş,* *taş kalbin yosun"* Öyle bir şey işte şiirlerinde ki hikâye..

Ya Evde YoksanCemal Safi · Cemal Safi Yayını · 2011535 okunma

·

76 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Fethi