Selahattin Demirtaş'ın "Devran" romanı, tutsaklığın karanlığında filizlenen umut ve dayanışmanın, insan ruhunun kırılma noktasına kadar uzanan mücadelesinin ve umutsuzluğun pençesinden kurtuluşunun destansı bir anlatımıdır. Demirtaş, sürükleyici bir üslupla okuru Dicle Vadisi'nin büyüleyici manzaralarından hapishanenin soğuk ve gri duvarlarına kadar uzanan bir yolculuğa çıkarıyor. Hikayenin merkezinde, tutsaklığı boyunca maruz kaldığı zulme ve adaletsizliğe rağmen inancını ve umudunu kaybetmeyen Devran karakteri yer alıyor. Devran, sadece kendi tutsaklığının değil, aynı zamanda tüm ezilenlerin ve adaletsizliğe uğrayanların sesi haline geliyor. Roman boyunca, tutsakların maruz kaldığı insanlık dışı koşullar, maruz kaldıkları işkenceler ve baskılar gözler önüne seriliyor. Demirtaş, bu tasvirlerle okuru hapishanenin soğuk duvarlarının ardındaki karanlığa çekerken, aynı zamanda insan ruhunun inanılmaz dayanıklılığını da gözler önüne seriyor. Devran'ın hikayesi sadece zulüm ve adaletsizliklerle dolu bir tutsaklık öyküsü değil, aynı zamanda umut ve dayanışmanın da hikayesidir. Tutsaklar arasındaki dostluk ve yardımlaşma ruhu, zorlu koşullara karşı koymalarına ve umutlarını canlı tutmalarına yardımcı oluyor. Demirtaş, roman boyunca sadece tutsakların yaşadıklarını anlatmakla kalmıyor, aynı zamanda Kürt kültürüne ve kimliğine dair de derin ve dokunaklı bir bakış açısı sunuyor. Romanın sayfalarında Kürt halkının ezilen tarihi, kültürü ve gelenekleri yankılanıyor. "Devran", sadece bir roman olmanın ötesinde, aynı zamanda bir direniş ve umut manifestosu. Demirtaş, bu romanla tutsaklığın gölgesinde bile insan ruhunun ışığının söndürülemeyeceğini ve umudun her zaman var olduğunu haykırıyor. Romanı okurken, tutsakların maruz kaldığı acılara üzülüyor, umutlarına ve dayanışmalarına hayran kalıyor ve insan ruhunun gücü karşısında şaşkına dönüyorsunuz. "Devran", okuru derinden etkileyen ve uzun süre zihninde yer eden bir başyapıt.