İstikbal, nerededir bilinmiyor!
İnsan dünyasına, kendine yabancı artık. Elindeki materyallerden mutluluk bekliyor. Bir edim, cefa veya bir içsel duygusal geçiş sonucu elde ettiği değil, birkaç kağıt parçasının bir araya gelmes ile satın alınmış bir değerden bahsediyorum. Bu insanı nereye taşır? İletişim araçının, insanın amacı haline gelmesi görülür şey mi? İzlediğimiz anlamsız değerler yargısıdan başka insanlara bir yararı olmayan, ruhun içini yavaş yavaş boşaltmaktan öte gitmeyen bir araç.
İletişim aracım ile arkadaşımı arıyorum? Buluşuyoruz, evet. Teknolojinin sunduğu canlı bir görüşme değil, hayır. Bildiğiniz gerçek bedenlerimizi buluşturuyoruz. Zihnimiz halen iç cebimizde, elimizde.. Nasılsın, cart curttan öte gitmeyen, sürekli yarıda kalan sohbetlerimiz oluyor. Birbirimizi kaçırıyoruz. Hayır, aslında kendimizi kaçırıyoruz. Birkaç saniyelik videoları, birkaç gün sürebilecek diyaloglara tercih ediyoruz. İzlediğimiz birkaç saniyelik videolar da hani, birkaç saniyelik değil! Saatler geçiyor. Önümüze konan, kahveler, çaylar, bilmum içecekler değişiyor, yenileri geliyor.. Yemekler, tatlılar yeniyor. Evde buluşmaların yerini birbirine yabancılaşmış, öteden izlemeyen, gözlemeyen insan kalabılığı almış. Baksalarda göremeyecekler; hemen hemen herkes bir sanal gerçeklik aleminde birbirini arıyor! Halbuki yanındayım be kardeşim, güzelim?! Ha! Buradayım. Bir merhaba desene? Nasılsın? Günün nasıl geçiyor? Adın neydi? Hey! Güzel kadın. Merhaba demeye çekindim uzun süre?! Ama toplumsal baskıyı şükür ki kırdım! E kırmasaydınız, yazık olacaktı! Değil mi?
Benim bir adım var biliyorsunuz değil mi? Hey! Sana söylüyorum, sosyal medya patron(ları)u? Benim bir adım var. Beni, sikindirik karakter kullanıcı yapamazsın. Etrafına topladığın kalabalık ne kadar büyük olursa olsun? Beni sikindirik bir kullanıcı yapamazsın! Fotoğraflarımı, konumumu, özel anlarımı şirketine vermeyeceğim elbette! Beni takip etmeyi de bırakın! Milyarca insana zaten sahipsiniz? Benimle neden uğraşıyorsunuz ki artık? Bakın ayarmaya da çalışmıyor cemaatinizi. Alın sizin olsun akrabalarım, arkadaşlarım, çevremdeki komşularım, dostum, hatta ailem..
Ben, kırlara çıkacağım. Asfalt gitmemiş, boşaltımış köylere yürüyeceğim. Bilmem belki birine rastlarım. Beni görür, ağlar yada düşman sanıp evinin kapısını kitler. Pencereden tüfek doğrultur bana. Olsun! Ne insanca davranış olur ama değil mi?
-anonim, 17.13.91
·
72 views
Güzelmiş ve doğru...
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.