Neden Evlenmeliyiz?
Evlilik eskiden mantık üzerine işlerdi, insanlar çocuklarını evlendirip topraklarını birleştirirlerdi, sonra bu durum çok çıkarcı gözükmeye başlayıp romantik bir ideolojiye evrildi, aşk evlilikleri yapıldı. Fakat sonuç ortada bu da başarısız oldu. Yazarımız ise artık psikolojik evliliklerin yapılması gerektiğini savunuyor. Hatta bundan 100-200 yıl sonra evlenmek istediğimiz insanlara psikolojik testler yapacağımızı öngörüyor.
Peki evliliğe ne zaman hazır oluruz?
Alain de Botton 8 madde belirlemiş. Benim en çok hoşuma giden madde ise:
"Sevilmekten çok sevmeye hazır olduğumuz zaman"
Günümüz medyası romantizmi bol bol pompalıyor ve bizde bu içeriklere bilinçli yada bilinçdışı maruz kalıyoruz. Günün sonunda kaçımız sevmeyi istiyor? Bizler daha çok sevilmeyi düşlemiyor muyuz aslında? Sevgi kavramı nedir hiç üstüne düşündük mü? Partnerimizi her anlamda beğenince, aşık olunca ona gerçek "sevgi" yi verdiğimizden ne kadar eminiz?
Bu maddede beni aydınlatan, yazarın çocuk sevgisine gönderme yapması oldu. Çocuğunuz gelip size "Senden nefret ediyorum." dese, yada kestirdiğiniz saçını farketmese, çok yorgun olduğunuzda size biraz kestirmeniniz önermediğinde bunlar sizin için sorun olmaz.
Anne-baba sever ama karşılığında önemli bir şey beklemez. Anne-baba-çocuk birbirini sevebilir ama taraflar çocuk tarafından farklı bir uçta yer alır. İşte bu yüzden bizde bir zamanlar anne babamızın bizi sevdiği gibi sevilmek isteriz. Birinin bize bakmasını ve isteklerimize koşmasını (biz söylemeden) isteriz. Bize karşı son derece saygılı, anlayışlı ve her şeyin daha iyi olmasını sağlayacak birisini resmederiz.
Ve buda felaketi getirir :)
Çocuğumuz bize bir gün "senden nefret ediyorum" dediğinde evi terkedip gitmeyeceğimiz gibi partnerimizede aynı şekilde davranmalıyız. Söylenen sözlere, yapılan davranışlara hiddetle karşılık vermek yerine gerçekte ne demek istediğine kulak vermek bize neden bu kadar zor gelir ki?
Halbuki çocuğumuz bize "senden nefret ediyorum" dediğinde bunun sebebinin çok önemli bir lego parçasının kaybolması yada bilgisayar oyunu oynamasına izin vermememiz olduğunu biliriz. Ama partnerimizin ağrıyan dişi veya berbat bir iş günü bunu açıklamada bize yeterli gelmez.
Halbuki hepimiz hala birer çocuğuz. Ne kadar büyük işler yapıyorda olsak, anne-baba da olsak, büyük büyük sorumluluklarımızda olsa hepimiz içimizdeki o çocukla yaşıyor ve o alışmış olduğumuz sevgiyi, ilgiyi bekliyoruz.
Yazar artık çocuk değilsiniz büyüyün anne baba olun desede ben tam tersini düşünüyorum. Hala çocuk olduğumuzu kendimize itiraf ettiğimiz zaman anlayacağız pek çok şeyi.
23 Nisan'a denk geldi bu yazı. Nede tatlı bir tesadüf oldu. Hepimize kutlu olsun o zaman :)
·
92 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.