Kitap, Halide Edip'in Handan romanından esinlenerek yazılmış. İki kitabın da başkarakterinin adı Handan. Bu kitaptaki Handan'a adını babaannesi veriyor. Çünkü Halide Edip'i çok seviyor. Kahramanımız da bir doğum gününde de bu kitabı hediye olarak alıyor ama kitabın kapağını açmıyor. Üzerinden yıllar geçiyor ve bir otelde, odasında bu kitap gözüna çarpıyor, okumaya başlıyor. Handan'ların birbirine benzediğini düşünüyor ama sürekli de kafasından bu düşünceyi atmaya çalışıyor. Bir yandan da babaannesine kızıyor bu ismi verdiği, bu kadar ortaklığını yaşattığı için. Kitap tam olarak böyle başlıyor. Daha sonra yavaş yavaş Handan'ın tüm hayatını öğreniyoruz. Sakin bir Ege kasabasındaki otele nasıl geldiğinin hikayesini dinliyoruz. Kitabı okurken şaşırdığım şeylerden biri şu olmuştu: Halide Edip'in Handan romanında hissettiklerime paralel duygular hissediyordum bu kitapta da. Aslında bir noktada gerçekten Handan'lar birbirine benziyor muydu diye sormadan edemiyorum. Net bir şekilde aynı olduğunu söyleyemem çünkü biri Osmanlı'nın yıkılış ve Cumhuriyetin yeni yeni temellerinin atıldığı dönemdeki Handan diğeri ise tam bir Cumhuriyet kadını olan Handan. Ama gerçekten yazar kaderlerini bir noktada aynı yere getirmiş. Yaklaşık bir yıl önce Ayşe Hanım imzalamıştı kitabımı. Bana da bir yıl sonra okumak nasip oldu. Kitabı genel olarak sevdim. Olay akışı hoşuma gitti. Ama kitap hakkında bir öneride bulunmalıyım: Bu kitabı okumayı düşünüyorsanız ilk önce Halide Edip'in Handan'ını okumanız iyi olacaktır. Çünkü kitapta o Handan'a da bol bol gönderme var. Ben ne kadar unutmuş olsam da okumuştum ama bir daha okumam gerektiğini fark ettim, bazı şeyleri çok yüzeysel geçmişim. Ayşe Kulin romanda Handan hakkında çok güzel yerlere değinmişti. Aslında onun Osmanlı'nın yıkılışı ile Cumhuriyet arasındaki yeri ifade ettiği yazıyordu. Bu bakış açısıyla Halide Edip'e bir yolculuk daha yapılacak. Son olarak beğendiğim birkaç alıntı ile sizi baş başa bırakıyorum. Kitapla kalın. "İnanıyordum ki, çocukluklarını sevildiklerini bilerek geçirenler, dünyanın en mutlu, en uyumlu insanlarıydılar." "Sanki ölmüştüm de, ruhum evime geri dönmüş, yaşamış olduğum hayata uzaktan bakıyor, burun kıvırıyordu. Boşa harcamış bir ömür! Bir fırsat daha verilseydi bana, başka türlü yaşardım... da, ne yapardım, onu da tam bilemiyordum. Bir tuhaf pişmanlık hissiyle dolandım odalarda." "Umudum hiç tükenmiyordu. Bir gün beni sevecek, diyordum." "Beni sevenleri ben sevemedim, benim sevdiklerim de beni sevmediler nedense." "Oysa bir hastane odası olabilirdi, hastayım çünkü ben. Ruhum hasta. Uzun bir zamandır hasta ruhum. Hapishane hücresi de olabilirdi, çünkü suçluyum aynı zamanda. Gerçeklerle yüzleşemediğim için suçlu ruhum. Bedenimse, hasta ve suçlu ruhumu taşımaktan çok yorgun."

HandanAyşe Kulin · Everest Yayınları · 20147,2bin okunma

··

92 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yağmur