Okyanusun ortasında bir adam, deniz ve ufukta kaybolan Arabella. Yalnızlığın aslında hep orda olduğunu biz onu fiziksel anlamda hissedene kadar fark etmediğimizi vurguluyor kitap. Standish hep böyle iradeli, idealleri olan ve düzgün bir hayatı sürdürmeyi kendine hedef belirlemiş biri miydi gerçekten diye uzun bir süre düşündürmüştü kitap başta beni. Her insanın bütün bu yerini sağlamlaştırma arzusuna karşı koymasını sağlayan bir hisle yaşadığını düşünürdüm çünkü ben hep. Bir kaçıp gitme, terk etme arzusunun hep bulunduğunu ve bu arzunun insana, sanıyorum ki evrenin doğası gereği, düzeni bozma ve alışılmışa ihanet etme dürtüsüyle beraber iç gıcıklayan bir düşünme süreci yaşattığına inanıyordum. Entropi dediğimiz şeyi genelleyecek olursam, bozulmaya meyilli olan evren ve biz insanlar da böyleyiz diyebilirim basitçe. İşte hikaye de böyle başlıyor aslında. Standish bir anda bozulmaya olan eğiliminin farkına varıyor, yahut daha önceden bastırdığı bu duyguyu artık bastıramayacak hale geliyor. Hikayenin içerisinde çaresizliği, umut etmeyi, yaşamı arzulamasını görüyoruz Standish’in. Her şeyi belirli bir düzende keyifle yapan bu adamın, ayağı kayıp bir kaza sonucu denize düşmüş olmasına rağmen, intihar olasılığını düşünebilen bir yolcu tayfası ile beraberiz bir yandan da. Bu durum da bana bizden dışarda, belirli gözlerin bir şeyleri anlamlandırmak adına sadece işine gelen şeylerle yoluna devam edip, belki de gözden kaçırılmaması gereken önemli detayları es geçtiğini gösteriyor, tıpkı Standish’in her sabah aynı saatte aynı şeyleri yemesi ve geminin aynı yerlerinde bulunması gibi. İnsanoğlu anlam arayışına asla el sürdürtmüyor diyebilirim bu noktada. Kısa ama etkili, kuytuda kalmış bir eser. Okunmalı.

Gemiden Düşen AdamHerbert Clyde Lewis · Holden Kitap · 202468 okunma

·

68 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

merve eyüboğlu