Franz Kafka gregor samsa'nın kapıyı açtığı an olanları dışarıdakiler üzerinden betimliyor. temsilci, dehşete düşmüş bir şekilde önce şaşkınlıkla sonra büyük bir korkuyla kaçıyor oradan. anne ise bu tür durumlarda olan bir ruh halinde: dehşete düşmüş, acı içinde, baygın. baba ise nefret dolu. burada babanın ruh hali beni en düşündüren hâl. iyi bir babadan annenin olduğu ruh halini bekler insan ancak buradaki baba ilk önce nefret dolu, sonra bir süre ağlıyor ve daha sonrasında ise gregor'a bir hayvanmış, böcekmiş gibi davranıp ayaklarını yere vurarak baston ve gazete ile onu odasına göndermeye uğraşıyor. gregor ise acınacak bir durumda ve bunu yapacak fiziksel ve ruhsal güçte olmasa da odasına girmeye çalışıyor.
franz kafka anlatmaya devam ediyor: "babası acımasızca sıkıştırıyor, vahşi biri gibi tıslıyordu."
burda insan düşünüyor. bu tabloda hayvanlığa en yakın kişi kim? kendini böcekmiş gibi hisseden çünkü kendisine öyle hissettirilen ve sonunda akıl sağlığını yitirip bir hayvan durumuna düşmüş biri mi? ya da akıl sağlığını yitirmiş bir insan artık bir hayvan mıdır yoksa sadece akıl sağlığını yitirmiş bir insan mıdır? akıl sağlığı yerinde olan insan, baba, akıl sağlığını yitirmiş bir insana, gregor'a, acımasızca ve tıslayarak davranırken bir insan mıdır yoksa hayvan mıdır? temsilci burada bir insan mıdır bir hayvan mıdır? peki anne? bu tabloda böcek olan kim,
"gregor'un arkasında çınlayan bu ses sanki sadece babasının değil de birçok kişinin sesiydi: ve gregor-ne olursa olsun- kapıdan girmeye çalıştı."
gregor mu yoksa ötekiler mi?
babası durumun farkında olduğu için bekliyor ancak en sonunda gregor'un yapamayacağını anlayıp kendisi büyük kuvvetiyle gregor'a yardım edip onu odasına uçuruyor. ve 1. bölüm burada bitiyor.
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
