Kitaba istekli başlayıp zar zor okudum . Çünkü yazarın diğer kitaplarını okuyan biri olarak diğer kitaplarıyla çok benzerlik barındırdığını söylemeliyim. Yağmurlu bir havada karşı karşıya getirmiyorsa olmuyor yazar . Vaveyla, Asi çakıltaşı, ihtilal ve gül kuyusu kitaplarında karakterler yağmurlu bir havada gerçekleşen bir olayla karşılaşıyorlar. Olaylar yağmurlu bir havada başlamsa bile kitabın ilerleyen bölümlerinde illa bir yağmurlu hava sahnesi mutlaka olacaktır.
Daha önce belirttiğim gibi de yazarın karakterleri çok soğuk , karamsar ve ketum bir yapıda oluyor. Genelde hem kadın hem de erkek karakterleri öyle ve çok boğucu olurdu ama bu kitabında biraz değişiklik var gibi . Yani şöyleki Gülçehre yani kadın karakter isminden de anlaşılacağı gibi gül yüzlü hep renkli giyinen ve etrafına karşı sevecen olan ( çok şükür) bir karakter. Yazar bu sefer değişik bir kadın karakter yazmaya çalışsa da eli herhalde o kadar " ben siyah giyinirim, çok soğuk biriyimdir ana baba tarafından yüzüm gülmemiş." temalı karakterlere alışmış ki çok olmasa da birazcık bu özellikler mevcut bu karakterde.
Zaten erkek karakterleri hakkında bir şey söylemeye bile gerek yok . Klasikleşmişler zaten onlar çok sessiz, her şeyi bilen ,soğuk sadece sevdiği kadına gülen onu da sevene kadar bize kan kusturan karakterler oluyor.
Aynı zamanda ana karakterlerin arkadaş çevresi de hemen hemen her kitapta benzerler . Yazarın
anlatım tarzı, yer yer etkileyici betimlemeler içerse de, benim için fazla melodramatik ve abartılı. Karakterlerin iç dünyalarını ve duygusal geçişlerini aktarırken kullanılan dil, zaman zaman gerçekçilikten uzaklaşıp, fazla teatral bir havaya bürünebiliyor.
Neyse biraz da kitaptan bahsedeyim Gülçehre, çiçekleriyle ilgilenmeyi seven, manga okuyup sürekli k-drama izleyen ve aynı zamanda üniversite sınavına hazırlanan normal bir kızdır. Babası doktor ve annesi de hemşire . Babası onun da doktor olmasını istiyor ve onu zorluyor ama o doktor olmak istemiyor ve çok saçma bir şekilde başhekimin oğluyla bu hayatta amacı ne ve ne olmak istiyor , hayallerinin neler olduğunu keşfetmek için bir maceraya atılıyor. Gülçehre, çiçeklerle ve manga ile iç içe, kendi halinde bir hayat süren bir karakterken, romanın ilerleyen sayfalarında kendini bir aşk ve gizem hikayesinin merkezinde bulur.
Her ne kadar konusunu çok sevemesem de kitabın sadece bir aşk hikayesi olmadığını aynı zamanda kişisel özgürlük, kader ve seçimler üzerine derin temaları işlediğini söylemeliyim. Kitapta geçen “özgürüm” ve “özgürsün” replikleri de, karakterlerin içsel yolculuklarını ve dönüşümlerini sembolize ediyor diyebiliriz.
