Meltem Gürle’nin zamanında Birgün gazetesinde çıkan köşe yazılarından oluşan, öykü tadı veren denemeler var bu kitapta. Benim okuma hızıma göre epeyce uzun bir sürede, bir haftada okudum ben bu kitabı. Çünkü eski bir dostla sohbet etmek, anılara dönüp orada biraz kalmak, ortak yaralarımızın kabuklarını kaldırıp iyileşmiş mi diye bakmak için bir nedene dönüştü. Çoğu deneme bir kitabın içinde saklanmış küçücük bir ayrıntıyla, bir alıntıyla, kısa bir özetle başlıyor ve ellerini uzatıp çocukluğun çikolata kağıtlarına, öğrencilik yıllarında giydiğimiz, annelerimizin ördüğü kırmızı kazaklara, memleketin yakın geçmişinden ciğerimize kanca takmış olaylara sarılıyor. Ortak yaralarımıza bakıyor ve yalnızlığın içinde sündürdüğümüz, uzatıp boynumuza doladığımız, nefesimizi kesen biricik dertlerimize. Gurbette olana hayalet bir kol gibi sızlayan memlekette dolaşıyor bu kitap, yaşamını başka insanların hikayeleri üzerine kuran, var olmaktan çok sahip olmaya odaklanan kadınların ağzındaki acı pelin otu tadında, hatıraların büküldüğü yerlerde ve dolaylarında unutmanın.. Bir denemede ‘dünyayı yepyeni bir ışığın altında gören ve onu bize anlatacak cesareti bulan yazarlar’dan bahsediyordu. Bu kitabın bana yaptığı şey tam da bu. Yeni bir ışığın altında bakmak. Hayatın kırışan yerlerini unutmaya meylediyoruz ya çoğunlukla, bu kitap da okuru o ışığın altında bir süre tutup kırışıklıkları ve ütü izlerini göstermeye çalışıyor sanki. Ya da bu sadece benim okuma deneyimim. Bilmiyorum. Gürle’nin başka kitaplardan bahsederken kullandığı şu ifadeyi çok yakıştırdım bu kitaba o yüzden: “Göğsümüzü sıkıştırmadan kanımıza karışan kitaplar.” Çok ama çok sevdim. İncelikler Yüzünden, Görmek, Gökyüzü, Sütsüz Kahve, Pippi’nin Çorabı, Sahip Olmanın Dayanılmaz Ağırlığı, Hayalet Ağrı, Sirenlerin Sessizliği, Ah Bartleby Ah İnsanlık, Tanpınar Zamanı en sevdiklerim oldu. Daha çok okunsun dilerim.

Kırmızı KazakMeltem Gürle · Can Yayınları · 2016194 okunma

·

2 plus 1

·

620 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Emel Keleş