birilerini mutlu etmekle geçmiş hayatım.
şöyle bir baktım da kendim için hiçbir şey yapmamışım...
o seviyor diye pişirmişim yemekleri,
şu seviyor diye demlemişim çayı,
bu seviyor diye görüşmüşüm muhabbeti sarmayan kişilerle...
birilerini mutlu etmek için gitmişim kilometrelerce yolu...
kıymetim bilinmemiş......
kimsenin önceliği olmamışım mesela,
kimse ne sevdiğimi neden sevdiğimi
sormamış hiç.
hiç görmemişler beni neyin mutlu ettiğini,
gözümdeki mutsuzluğun sebebini!
candan sorulan "bugün nasılsın" sorusunu hiç duymamış kulaklarım.
herkes ihtiyaçları dahilinde
beni seviyor gibi görünmüş.
içlerindeki o yalnızlık ve terk edilmişlik hissini doldurmak için, etrafımda her an kopacak kadar çürük bir iple bağlanmışlar bana.
kimsenin "olmazsa olmazı" olamamışım.
benim insan olduğumu
bir kalbe sahip olduğumu
ve belki de onlardan daha çok
kırılgan bir yapıya sahip olduğumu
unutmuşlar...
benim de sevgiye ihtiyacım vardı oysa...
şimdi yorgun gözlerimi ve kalbimi dinlendirecek
bir sevgi sıcaklığı, beni de bulur mu bir gün diyorum...
elbette ki buna bir cevap verememek
beni üzüyor ama hayat devam ediyor...
bazen geçmişi unutup
geleceğe bir şans vermeli insan diyorum...
diyorum da... işte........
bugün izin günüm ve ben yine başka birini mutlu etmekle meşgulüm 🙂
işler güçler 🪡✂️🧵🧶
emina
··
1 artı 1'leme
·51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.