Seneca “Mutlu yaşamak ile doğaya uygun yaşamak aynı şeydir.
(…)
O hâlde kendi doğasıyla uyumlu olan ve başka hiçbir yolla evde edilemeyen yaşam mutludur:Öncelikle zihnimiz sağlıklı olmalı ve kendi sağlığını kalıcı bir şekilde elde etmiş olmalı, sonra cesur ve dinç olmalı, dahası en güzel şekilde sabreden, farklı dönemlere ayak uyduran ,kendi bedenine ve onu ilgilendiren her şeye dikkat eden ama bunun için dertlenmeyen, yaşamı meydana getiren hiçbir şeye ilgisiz kalmayan ama hayranlık da duymayan talihin, armağanlarından faydalanıp onların kölesi olmayan bir karakterde olmalı. Bizi rahatsız eden ve korkutan unsurlardan uzaklaştığımızda daimi dinginliğe ve özgürlüğe ulaşacağımızı anlarsın, zira HAZLAR ve korkular kovulduğunda, değersiz, kırılgan şeyler ve rezilce davranışların verdiği zararların yerini sarsılmaz,doğru ve büyük bir sevinç alır, böylece ruhun huzuru ,uyumu ve azameti uysallıkla buluşur, ZİRA HER VAHŞİLİK GÜÇSÜZLÜKTEN DOĞAR.
(…) İyi ve kötü zihin dışında başka bir iyi veya kötü diye tanımayana,AHLAKİ DOĞRULUĞA önem veren, ERDEMDEN hoşnut olan ,şansın getirdiklerinin şımartamadığı ve parçalayamadığı, kendisine GERÇEK HAZZIN HAZLARI KÜÇÜMSEMEK OLDUĞU düşüncesini benimsemekten daha büyük bir iyilik yapamayacağını bilen insana mutlu diyelim (…) Zira mutlu yaşamın aslında özgür, dik, korkusuz ve sağlam duran bir zihin olduğunu, KEZA BU ZİHNİN KORKUNUN VE ŞEHVETİN DIŞINDA KONUMLANDIĞINI, kendisi için tek iyinin ahlâki doğruluk , tek kötünün ise ahlâksızlık olduğunu, değersiz bir yığından ibaret diğer şeylerin mutlu yaşamdan hiçbir şey alıp götüremediğini ve ona katkı sağlayamadığını , en yüce iyiyi artırmak veya azaltmaksızın gelip gittiğini söylemekten bizi ne alıkoyabilir?
Dolayısıyla bir insan istese de istemese de, bir insanın yaşamını dâimi bir neşenin ve kendi derinliğinden gelen soylu bir mutluluğun dâhil olması öyle bir temel zorunluluktur ki, insan ancak bu sayede kendinde bulunan şeylerden keyif duyar ve sahip olduklarından fazlasını istemez. (…) İNSAN HAZZA ÜSTÜN GELDİĞİ GÜN ACIYA DA ÜSTÜN GELECEKTİR.(…) İyi şeylerden değil, kendi iyiliğinden doğdukları için insan bunlardan hoşlanacaktır.
(…)
RUH İÇİN NEYİN İYİ OLDUĞUNU RUHUN KENDİSİ BULUR.”
~~~
75 sayfalık bu kısa ama dev eseri ve İnsan Neyle Yaşar’ı “Kişisel Gelişim Kitaplarına Para Verip Okuyacağınıza Bunları Okuyun!” başlıklı bir yazıdan kaydetmiştim. Ve çok etkilenip hemen aldım, ancak okudum, olsun… Tam olarak başlığının hakkını veren iki eserdi. Ahlâki normlarımızı küresel olarak adım adım kaybettiğimiz bir dönemde insan olmanın sadeliğini ve gücünü hatırlattı bana bu kitaplar. İki bölümden oluşan kitabın “Mutlu Yaşam Üzerine” bölümünde ahlâk,haz,erdemler,iyilik ve zenginlik konuları tartışılıyor. “Yaşamın Kısalığı Üzerine” bölümü ise apayrı bir külçe indiriyor insanın kalbine. Yaşamın kodladığı, zamanı kullanabilme, zamanı “kendine” kullanabilme konuları ve insan nasıl yaşamalı sorusu tartışılıyor. Kısalığına aldanmayın, sindire sindire okunabilen felsefik bir tartışma aslında. Seneca’nın diğer eserlerini de kısa sürede edineceğim, kalbim biraz dinlensin de…
Yazar:Seneca
Sayfa Sayısı:75
Yayınevi:Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
