İnsanlar olarak baya tembel olmuşuz. Yerinden kalkıp hareket edenimiz, eli iş tutanımız, ekmek kazanmak için emek verenimiz pek yok. Birkaç cümle konuşanımız, muhabbet edenimiz desen onlar da az sayıdadır. Herkeste bir sessizlik, bir başını kuma sokma hâli hâkim olmuş. Kimse kimseye karışmamak için bin takla atmaktadır. Herkes günü kurtarma derdinde ve arzusunda poz vermektedir. Bu vahimlik, dünyanın dört bir yanını internet ağı gibi sarmıştır.
Teknoloji gelişir ve uzaklıklar azalırken insani ilişkiler ne yazık ki negatif yönde artmaktadır. İnsanlar birbiriyle karşılaşmamak için başka yollara sapmaktadır. Yüz yüze gelmemek için kendilerini gün boyu evlere bağlamaktadır. Huzuru dört duvar arasında bulmaya çalışmaktadır. Yalnızlıkla arkadaşlığını, suskunlukla dostluğunu perçinlemektedir. Sosyal varlık olarak bildiğimiz insanlar git gide birbirinden uzaklaşmaktadır. Eyvah!
Bilmem bu acıklı durumumuz nereye varacak? Ne zamana kadar bu kötü tablo gündemimizde güncelliğini koruyacaktır? Ne olursa insanlar birbirine yakınlaşacaktır? Ne meydana gelse güzellikten yana bizim için bir şey değişecektir?
Bu minvalde bir sürü soru cevap, bir sürü sorun çözüm beklemektedir. Kolaya kaçma konusunda insanlar üzerlerine maalesef toz kondurmamaktadır. Kimse yoğurdum ekşidir dememektedir. Kimse hatayı kendinde bulma gibi bir erdemlik göstermemektedir. Kimse taşın altına ben de elimi koyayım niyetinde olmamaktadır. Gerçekleri görmede körlüğe ve hakikatleri duyma konusunda sağırlığa başvurmaktadır.
İnsanlar arasında insani değerler değersizleşmiş vaziyettedir. Saygı ortalıkta görünmemektedir. Bugünü anlamlı kılma ve yarına mutlu girme kaygısı da yoktur. Bencillik imparatorluğu hükmünü devam ettirmektedir. Torpil, adam kayırma, adam satma, haksızca zengin olma ve haksızlık gibi olumsuzluklar normal davranışlar gibi insanlar arasında kabul görmektedir. Yine eyvah!
-Meselci