KARANFİL SADECE ÇİÇEK DEĞİL!
***
Okula gönderilmeyen ablalarıma ve yarası dikiş tutmayan kadınlara… diye başlayan bir öykü kitabı. Doğduğu toprakların kalemi olduğu kadar o toprakların erillerine gelen bir isyan var bu kitapta.
Öykü okurluğu son zamanlarda sayısının arttığını gördüğüm bir tür artık. Ne mutlu bana ne mutlu yazanına… 14 öykü ile dikiş tutmayan yaraların izlerini yeniden kaşındırmayı başarıyor 
Erman Şahin . Unutulmaması gerekenleri hatırlatıyor ve bunu cesurca ironi haline getiriyor. Tam istediğim gibi, tokat atan çarpıcı ve değerli metinler var. Öykü dediğin biraz okurunu rahatsız etmeli, kendini sorgulatmalı, kısa bir duygu durumun içinde büyük bir şey göstermeli. Erman Şahin de tam olarak bunu yapıyor. Okurunun kulağına eğilip, ‘bak biz bunları yaşadık, evet bize bunlar yaşatıldı, şimdi bunları unutmayalım’ diyor.
***
Kadın cinayetlerini, cumartesi annelerini, okula gönderilmeyen kız çocuklarını, işçi bayramlarını, yalnızlığı, bekleyişi, göçü, deliliği, tren garı patlamasını, geziyi ve toplumsal gerçeklerimizi anlatıyor. Yine de insanın umut etmekten vazgeçmediğini göstermek istiyor.
Diyor ki;
Çocukluğunun yarası onu orada bekliyordu. Yarasının karşısında ailesi oturuyordu.
Diyor ki;
Dünya,yalnızların ve yüreğini kaybetmemek için aklını yitirenlerin trajedisidir.
Ve diyor ki;
Silahlar susunca herkes savaşın bittiğini zanneder. Oysa öyle değil. Hiç değil. Eller tetikten çekilince bu defa geride kalanların savaşı başlar.
Birbirinden bağımsız bu 14 öykü ile tanışın lütfen. Çok kanadım ama çok sevdim. Toplumumuzun da şahsımızın da içinde olduğu hikayelerin yalnızca birer hikâye olmadığını unutmayalım. Kalemine ve yüreğine sağlık 
Erman Şahin . Mürekkebin bitmesin, okurun bol olsun.
Kitapla kalın.
··
1 artı 1'leme
·1.628 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.