Yeşil Kiraz benim için çok önemli bir kitaptır. Kiraz'ın yaşında okudum kitabı ilk. Hâliyle belli bir bölümünü karşılaştırarak okumuştum kendi hayatımla. Bu ilk kitaba dair hatırladığım en önemli şey Kiraz'ın ailesinden utanmasıydı. Asla anlayamadığım bir davranıştı çünkü. Ben hayatım boyunca babamın annemin çalışması ile gurur duydum, bir ton arkadaşım oldu ama hiçbiri benden zengin mi diye düşünmedim. Zenginlik ya da genel olarak para kazanılacak bir şey çünkü bunu her zaman bildim ya da demek ki bir şekilde evde öğretilmiş, anlatılmış bu bize . Tüm kardeşlerim için konuşmam doğru değil ama bence onlar da böyledir. Lisede de arkadaşlarım şaşardı bana. Üniversite kazanmamak gibi bir korkum hiç olmadı diye. Gerçekten yoktu ki. Niye kazanmayım? Sonra atanmak gibi bir korkum da olmadı. O galiba daha şaşılacak bir şey. Ve şimdi. Şimdi de korkmuyorum. Akıllardaki tek şeyden. Ben evlenemem diye korkmuyorum. Anne olamam diye korkmuyorum. Ben evlenip mahvolmaktan korkuyorum. Yeterince evlilik gördüm. Dünya kadar rezilliği öyle güzel örten insanlar gibi başarılı olamam ben. Yapımda yok sahtecilik. Anne olup içi bomboş biri olmaktan korkuyorum. Bu dünyada bırakacağım izin kötü bir kul olmasından korkarım. Ben basitinden bir insanım. Korkularım da öyle. Kiraz'ın ailesinden utanması beni aileme daha da bağlamıştı, sonradan yaşadıkları çok kafamın bastığı şeyler değildi. İkinci kitabı ne zaman sonra okuduğumu bilmiyorum gerçekten hatırlamıyorum ama çok iyi hatırladığım bir şey var. Kiraz hayatını uğruna mahvettiği adamı görmüştü yıllar sonra. Kek göbekli bir adam. O an midesi bulanmıştı Kiraz'ın. İkinci kitaba dair hatırladığım en net paragraf bu kısım. Gerçekten de. Hayatı güzel gösteren şey sevgi. Bazı insanlardan sevgimizi söküp alınca geriye kalan şeye bakmak istemiyor insan. Belki bir gün ikinci kitabı tekrar okurum, kim bilir...

Yeşil KirazGülten Dayıoğlu · Yapı Kredi Yayınları · 20032,602 okunma

·

100 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren