İnsanlara cidden alerjim varmış gibi reaksiyon gösterip aralarından o tek tük olanları nasıl bu kadar sevebiliyorum onu düşünüyorum. Şey bir de o kadar değer verip ona rağmen sonradan herkesleşmelerini? İnsana, insan sevme yasağı çıkartırıyorlar.
Biliyor musun hem çok basit düşünüyorlar hem de sıkıcılar, olmaması gereken en berbat özellikleri taşırlarken onların iletişim kurma çabalarını reddederken bile içten olamıyorum. Ve böyle hissedince üzülüyorum. Sonra içimdeki bitmez enerjiyi, umudu, samimiyeti ve onlara rağmen nezaketi emdikleri için "Bunlar kötüü insan demek ki, kötü hissetme." diyorum. İnsanken insanların bu kadar mide bulandırıcı veya aşağılık olmaları cidden zoruma gidiyor. Kendimle birlikte onları canlı olarak severken onlarla birlikte kendimden de nefret ediyorum.
Hayat boktan olabilir ama insanlar boktan olmamalı: "Ölmek için geldin, kendinden fazla yaşayacak kötülükler yapıyorsun ne gerek var?" diye hatırlatma yapıyorum içimden bazen dışımdan. Bir de Dünya bile seni geçici olarak taşıyor sen insanlara kalıcı yük olmaktan utanmıyor musun?
Birilerine yük olmadan yaşayıp gebermek çok kolay. Hatta insanların yüklerini paylaşmak çok daha kolay. Bununla birlikte hayır duası belki ama kesinlikle mutluluk ödülü var. Kendinizi bunlara layık görmüyor musunuz? Kendimizi ödüllendirme anlayışımız başkalarının mutluluğu ile mutlu olma da denk gelmiyor.
Sonra size insan diyeceğiz, kabul edeceğiz vs. bize ne diyeceğiz o zaman bizi nasıl kabul edeceğiz?..
Farklılık, herkesin ilk önce gerçek bir insanlık ve ahlâk barındırmasından geçiyor. Bunlar yoksa farklılık diye bir şey yok. O yüzden saygı duymakta yok.
Farklılık diye yapılan karaktersizliğe saygı duymuyorum.
Farklılık diye yapılan basitliklere saygı duymuyorum...
Normalde insanların biraz olsa bile ayarı olur, sizin niye yok?..