Kayboluyoruz yavaş yavaş. Çocuk olarak kalamıyoruz sanki. Hadi biz büyüdük. Yeni nesil neden çocuk gibi değil. Neden ellerde hep bir cihaz. Üstündeki giysiler hep on yirmi yaş büyük. Neden duyamıyoruz birbirimizi. Neden aynadaki görüntümüz dahi bize yabancı geliyor. Oysa ne güzel çocuklardık. Birbirimizi çok severdik. Sabah kalkardık, okula giderdik dersler umrumuzda olmazdı. Çocuktuk akıl erdiremezdik. Hırsız-polis oynardık, seksek çizer zıplardık, ip atlardık, Ocak Şubat oynar yanardık; topaçlar, bilyeler, poşetten yaptığımız uçurtmalarımız vardı. Taşlarla oluşturduğumuz kaleler yüzünden araç sahipleriyle hep tartışma içinde olurduk, kutu kutu pense oynar elmalar yerdik, kaleye mum dikerdik ya, yerden yüksek oynardık. Akşam babamız eve gelirdi elinde Hüptrik, Cino,Piko olurdu. Çok mutlu olurduk, yemeğimizi yer uyurduk. Sonraki günlerde hep aynı maceralar bizi beklerdi ama her gün farklı heyecanla. O kadar çok kendimi gördüm ki kitapta. Özellikle Nemecsek'te. Bizim mahallenin çocuklarını gördüm her bir karakterde. Bizim de Arsamız vardı. Kışın kardan adamlar yapardık, kendimizi karın üstüne atardık. İlkbaharda papatyalar, gelincikler açardı toplar annemize verirdik. Ee yazın sıcağında mahalle maçları olurdu, kazanan bir hafta Arsada oynardı. Kavgalar çıkardı Arsa için. Annemler bir piknik paketi hazırlardı oraya götürür, yer içerdik. Oynardık Arsamızda kot pantolonlarımız çimenlerin yeşili olurdu azar işitirdik. Her yanda bir ufak çukur vardı bilyeler için. Sonra bizi kopardılar Arsamızdan. Kültür Merkezi, kapalı pazar bir de koca binalar dikip ufak bir site yapacaklarmış. İstemedik karşı çıktık. Küçüktük. Kimseye söz geçiremedik. Koskocaman arsamızdan bize sadece dar bir sokak kaldı. İnanabiliyor musunuz bir araba bile zor gidip geliyor artık. Kaldı ki çocuklar maç oynasın. Bisiklet bile sürmek zorlaştı şimdi burada. Ha şimdi sorarsanız Kültür Merkezleri de önemli değil mi diye, elbette önemli ama şimdi çocuklara kalan yalnız bir çocuk kütüphanesi. Ki artık bir önemi de yok mahallede dışarı çıkıpta oynayan bir iki çocuk var. Onun dışında bütün çocukları TTB diyarına gönderdik.(Telefon-Tablet-Bilgisayar) Bana bizi hatırlatan çok güzel bir kitaptı. Yeri geldiğinde çocukların bir asker gibi olduğunu ama hâlâ çocuk olduklarını anlatan bu kitabı ne kadar çok karşılaşırsam karşılaşayım bir türlü okumak nasip olmamıştı. Okuduğum için değil ama bu güne kadar okumadığım için pişmanım. Ama belki de doğru olan buydu ve böyle olmuştu. İyiki de şimdi oldu. Aldığım birçok ders oldu. Belki de bir başka zaman farklı düşüncelerle okuyup farklı mesajlar alacağım bir kitap olacak. Okumanızı tavsiye edeceğim çok güzel bir eser oldu. Dili basit,sade, akıcı bir kitap. En sevdiğim yönü ise kitap içerisinde Macarca isimlerin okunuşu için bir sayfa olması. Sağlıcakla...

Pal Sokağı ÇocuklarıFerenc Molnar · Yapı Kredi Yayınları · 201925bin okunma

·

72 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Serin Altın