"Deniz o kadar durgun o kadar durgundu ki, karıncalar su içerdi..." Bir Karadeniz balıkçı deyiminden almış adını kitap. Ada hikayesi, rızkın deniz olması böyle bir isimle taclanmış. Etkileyici. Ada serisinin ikinci kitabı bu. Hikayeye yeni katılan yeni karakterler var. Karadenizli Nişancı Veli, Girit göçmeni Musa Kazım Ağaefendi ile kızları Nesibe ve Zehra, Vanlı bir asker olan Baytar Cemil, Kürt dengbej Uso, Doktor Salman Sami, Doktor Halil Rıfat onlardan sonra gelen kadınlar, çocuklar, kimsesiz yetim çocuklar... Hikaye öyle bir yerde yeni karakterlerle bitiyor ki... Nüfus sayımında erkek nüfusunun en az olduğu yıllara değinerek. Toparlanma süreci nasıl başladı? Kronik gitmeden sona değindim. Belki yeni bitirdiğim için bir sonraki kitapta henüz elimde bulunmadığı için... Ne olacak merakı ifadesi gibi... Kitap biter biter de içinin ne anlattığı kadar bizde o an bıraktığı duygular da önemli değil midir? Duygusu da kalsın. Merak ve hüzün duygusu... Ezidi kızlar... istenmeyen o halk... kesilen memeler... ve yıllar sonra Huzurluk’ta anlatacak Yaşar Kemal’in yakınında çokça olmuş öğrencisi, dostu, arkadaşı Livaneli Ezidi Melek’in yaşadıklarını. Memesinden kendini de kardeşini de doyurduğunu... "Sen iyi bir insansın. Onun için seni çok öldürmüşler." Baytar Cemil! Bu sözü senin için hissetmiş yazar, bu sözü kürt çocukları ve insanları için anmış. Boşaltılan, ölüme terk edilen köyleri... çocuklar için dirildin, dirilmek ne bilmeden öldün, öldün... Dengbej Uso dinler gibi oldum. Duygu durum değişimi yaşıyorum. Şimdi başka bir konuya geçip yeniden dirileyim. Kitap efsanelere, halk hikayelerine, kültürle yemeklere :) kabak çiçeği dolması tadına kadar insanın evine, sofrasına, kalbine konuk oluyor. Kimi zaman tanrısal bakışaçısı ile bizleri karakterlerin kalbinin atışına, ellerinin titremesinin sebebi olan hisse, düşüncelerine götürüyor, kimi zaman da bir tepeye tanık olarak yerleştirip arı kovanlarını, değirmeni, menekşeleri, evlerin bahçelerindeki nar ağaçlarını izletiyor. Hissettiriyor. Cengiz Han’ın atından, Köroğlu’nun atından söz ediyor. Ve bir kişi var ki 40 sayfaya yakın sadece onu anlatıyor. Feqiyê Teyran. Feqiyê Teyran, anlamı kuşların öğrencisi. Teyr kuş demek Kürtçe'de. Faqi ise öğrenci. Yani ismi kuşların öğrencisi anlamına geliyor. Kuş seslerinin peşinden gitmiş, kuş misali göçmüş, konmuş ve gönüllerde yer edinmiştir. Bu nedenle bir diğer adı da Faqîyê Gerok'tur. Yani Gezgin Fakî. Bu ismi de sürekli bir derviş gibi gezmesinden hiçbir yerde durmamasından dolayı almıştır. Söylendiğine göre Feqiyê Gerok, Mezopotamya'da gitmediği köy, kasaba ve kent kalmamıştır. Feqiyê Teyran, yıllarca kuşların peşinde dolaşır; kaval çalar, hikaye ve destan söyler, dengbejlik yapar. Ve Zümrüt-û Anka kuşunun peşinde diyar diyar gider. Kimisine göre Zümrüt-û Ankayı görür, kimisine göre görmez. Her gittiği yerde şiirlerini okumuş, doğanın, kuşların sesinin peşinden gitmiştir. Huzurun, anlamın, cennetin sesini bulmuş kendine katık etmiş. Bir beyoğlu olmanın rahatlığına değil, insan olmanın merakına vermiş ömrünü. Klasik bir beyoğlu olmaktan öteye geçmiş, var olmuş. İnsanın kalbi sırrıdır demiş kitabında Yaşar Kemal. Feqiyê Teyran’da der ki; Ew dê bi vê kamil bitin Derwêş ku sahibdil bitin Ancak bir gönüle sahib ise Kemale erer bir derviş Yaşar Kemal halk hikaye ve efsaneleri derleyicisi olarak bu birikimini sergilemiş. Ülkemizde çok bilinmeyen ama Rusya’da kitapları basılan bu yazar çok kıymetli bir yazar. Kitapta onun anlatıldığı bu bölüm ayrıca içe işleyen etkileyici bir kitap. Bir de coğrafya dersi verir ki bu kendine hastır. Fark edilmeyeni gark ettirir. Toroslar Binboğlar, Çukurova Kilikyalılar, Kazdağı ida olarak bilinirmiş. Ne güzel işlemiş bizim aynı şeye ama farklı isimlerle baktığımızı. Yeni insanlar, düzen, insan ilişkileri ve yaşamak... bizi daha neler bekliyor, meraktayım. Yeni şeyler öğrendim daha ne öğrenirim meraktayım. Keyifli okumalar!

Karıncanın Su İçtiğiYaşar Kemal · Yapı Kredi Yayınları · 20174,003 okunma

·

81 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Sevgi