"Sen geçerken Yıldızlar kaydı her yere Armağan olsun diye gökyüzü Dilini bilmediğim sabahlara çıktım Ne bildimse kalbimden öğrendim Sen geçtin ya sevgilim Umudun gölgesi düştü her yere." (s. 53) Ah, Dünyanın derdini kendine dert bilen şairleri ne çok severim. Kanayan yaraları görmezden gelmeyen, dilini, kalemini derdini anlatmaya veren... Kudüs yolcusu, sahipsiz çocukların kimsesi, içimizden kopup gelen fırtınanın sesi... "Ben yoksam bu kalp niye atar ben varsam eğer senin kalbini kim yıkar ey Kudüs!" (s. 40) "Acılar büyütür hüzünler olgunlaştırır." (s. 56) Hep öyle olmuyor mu?

Arif Ay'ın da çok sevdiği ve izinden yürüdüğü, kendisine üstat diyerek şiir yazdığı

Necip Fazıl Kısakürek ne der, "İnsanı olgunlaştıran yaşı değil yaşadıklarıdır."

Erdem Bayazıt misali: "Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde! Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum! Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda! Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında!" Birçok acıya dokunan, dünyadaki acılarla acılaşan bir eser "Sen Geçerken". Kısa ama duyguyla okuyorsunuz. Dünya kaçıyor gözünüze, eser bitene kadar çıkaramıyorsunuz. Hepimizin biraz sesi oluyor. Yeri geliyor enkaz altında kalmış bir çocuğun, yeri geliyor işgal altında kalmış bir milletin, çaresiz bir annenin: "Geceler çekmecedir annelere katlayıp koyarlar kaygıları." Biz bu masada hep varız hayat bizi, biz hayatı yoklarız gün gelir kalkar gideriz." (s. 72) Ama o gün gelene dek mücadele etmeli, adil bir dünya için, kimsesiz çocuklar için, doğru bilinen değerler için. Kimi kalemiyle vermeli mücadelesini kimi kılıcıyla. Görmezden gelmemeli. Yüreği ince bir şairin dediği gibi: "Canı cehenneme rahat uyuyanın Kapısını örtenin perdesini çekenin Yüreği yalnız kendiyle dolu olanın Duvarları ancak çarpınca görenin Canı cehenneme başkasının yangınıyla Evini ısıtıp yemeğini pişirenin." Sevdiğiniz şairlerin izini bulacak, Bir dizeye bulaşınca eser bitene kadar elinizden bırakamayacaksınız. Dünyanın kanayan yaralarına iyi gelmesi temennisiyle...