Gönderi
verilen tepkiler farklı olsa da bazı duygular, bazı durumlar dünyanın hangi zamanına ya da hangi yerine giderseniz gidin aynıdır. hepimiz insanız ve hamurumuz aynı. ama en çok aynı olan, en çok empati yapabildiğimiz hiç şüphesiz ki acı duygusudur. çünkü hiçbir insan yoktur ki acı nedir bilmesin.
kızıl kahkaha, bir savaşın iç yüzünü anlatıyor. içeriden olan, birebir her anını yaşayan, tüm o yıkıma şahit olan hatta yıkımın bir parçası olan -olmaya zorlanan- bir subayın anlatısı. belli bir bütünlüğü olmayan kısa anlatılardan oluşuyor. bir kısmı direkt subayın anlatımıyken bir kısmı da subayın kardeşi tarafından anlatılıyor.
millet olarak savaş olgusuna pek uzak değiliz ne yazık ki. bu yüzden okurken o anlatılmak istenen hissi tümüyle aldım. sanıyorum ki okuyan birçok kişi de yazılanları net bir şekilde anlayıp o çaresizliği içinde hissedecektir. kısa bir kitap olmasına rağmen dolu dolu bir eser.
her ne kadar rus- japon savaşı üzerine yazılmış olsa da asla öyle değil. savaşın kaybettirdikleri her yerde aynıdır çünkü. kaybedilen gencecik canlar, uykusuzluk yüzünden deliren insanlar, vahşete daha fazla dayanamayıp int*ar eden nice insan, her gün yüzbinlerce ölüm.. ve en çok acısı da tüm bunların normal karşılanması, yerinin hemen doldurulmaya çalışınılması.
içime dokunan en önemli detayı da sanırım ölülerden dirilere, ölülerden ölülere gelen mektuplar. artık burada olmayan birisinden gelen düzenli mektuplar ürkütücü gözükebilir fakat yolunu beklediği kişiye karşı umudunu kaybetmek istemeyen birisi için çok büyük bir nimet. asıl yıkıcı olan kısmı bir yerde kesilmesi ve bir daha gelmeyecek olması.
velhasıl, empati gücü yüksek birisiyseniz okumanızı tavsiye etmem. ancak bazı acıların nasıl hissettirdiğini anlamak isterseniz de mutlaka okuyunuz. fiili olarak pek zamanınızı almayacaktır fakat algılarınızı bir hayli genişletecektir.
okuyacak olanlara şimdiden iyi okumalar..
·
63 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.