"İyi geceler" i ortalama ve altı olanlara bıraktım. Öncesinde ailemmiş gibi bağ kurduklarıma"Cici geceler ve kendine cici bak." diyordum. Şimdi ise "Mutlu ve hayırlı gecelerin olsun." veya "Mutlu ve umutlu gecelerin olsun." diyorum.
Bir ara nenemi geçirirken sesli fısıltıyla "Mutlu ve hayırlı gecelerin olsun." deyip ondan sonra 3-4 m uzağımda olan gelinine "İyi geceleerr." dediğim de nenemin o gülüşü. :)) Bilmeze yatıp "Şimdi niye öyle söyledin?" demişti. Ben de "İyi geceler diyecek kadar seviyorum (!) ondan." demiştim böyle yüzümü buruşturur şekilde. Sonra gülmüştüm.
Bazı insanların "B.ktan gecelerin olsun."u veya "Sensiz gecelerimiz olsun artık bir sal yakamızıı!"yı hak ediyor ama çizgimiz sağ olsun standart muamele yapıyor. Onlar açık açık şerefsizlik yaparken ağız tadıyla açık sözlü olamıyoruz ya, ben sinirleniyorum: "Saygı, saygııı." veya "Çizgini bozma, sana diyorum hey!" diye araya giren iç sesim yüzünden. Çizgiden milim taşsam -haklı bir şekilde- gidip en iğrenç insanlardan özür diletiyor "Aşırıya kaçtın, özür dile veya başka bir şekilde hallet ama hallet." diyor. Olay tazeyken "Kendilerinin taşacakları çizgileri bile yok bir kere ve ben mi özür dileyeceğim, ki insan olmayandan? Özrün insanlara özgü bir şey olduğunu sanıyordum?!" diye tersleyip önüme bakarken her şeyde "Aşırıya kaçtın git düzelt.", "Yapmaman gerekiyordu yaptın." gibi sözlerle içimi şişiriyor. Doğru bir şekilde hata yapmama bile izin vermeyen bir içim var. Genel olarak sevsem de bazen nefret ediyorum işte.
Sonradan hak veriyorum: "Çizgimi kendime göre oluşturmuşken başkası yüzünden aşılmasına izin vermemeliydim. Haklısın, hata hatadır ha onda ha başkasında. Pislik olduğu hata olmadığı anlamına gelmiyor, tamam özür dileyeceğim." diyorum yani. Ama başkalarının hatasını kapatan ve yumuşak dille uyaran içim benim hatalarımda hiç cici bir rolde değil. Öyle bir rolü var ki beni sevmeyen insanları toplasan ya da laflarının ağırlığını falan hiçbiri tırnağını oluşturmaz. Bazen özür dilerken kendimden diler gibi diliyorum. Olması gerekeni yapmak içimi yaralıyor. O yüzden, olması gereken içime nasıl zarar veriyor gerçekten olması gereken mi? Veya içim olması gerekenden nasıl olumsuz etkileniyor acaba içim yanlış mı diye düşünüyorum. Haksızlığa uğrayıp özür dilediğimde bunu yaşıyordum sanırım. Çünkü normalde haklı bensem canımı al bana özür diletemezsin ama bedenim ölmese de yüreğimin öldüğü özürler olmuştu. Ve bu özürleri bana çok sevdiğim ebeveynlerim diletmişti çocukken. Sebebi de o zamanlar özsaygımda bile sevdiklerime yenilmem. Bir ses yükseltirsin özür isterler ama içini parça parça yapmışlardır ve özürleri o parçaları paramparça yapmak olmuştur. (: Özür de telafisi olabilecek ya da küçük istemsiz şeyler için kullanılır. Ve ciddi olayları özürle özellikle kuru bir özürle kapatmaya çalışmak adamlığa sığan bir davranış değildir. Özür dilerken ağzına ettiğim insanlar oldu bu yüzden, yerinde kullanmayı bilmedikleri sürece de olur da. Ne bekliyorsunuz yani insan gibi davrandığınız için madalya veya ödül falan mı, bir insanın yeri uygunsa özür dilemesi erdemdir. Olması gerektiği gibi davranıldı, bu normal üstü bir davranış değil yani. O yüzden madalya takamıyoruz. Çok isteyene madalyasını elmacık kemiğinin üstüne vermek isterdim ama hiç şiddet yanlısı değilim... Son dediğime çokta inanmayın. Gerektiği yerde gerektiği gibi çünkü...