ŞEMSİYE
Bugün babamın yanına gitmek için kuzenimi beklerken birden sağanak yağmur bastırdı. Şemsiyeyi hazır edip çıkarken evin önünde okuldan çıkmış ve hızlıca yürüyen bir çocuk gördüm. O an birden "Şştt." dedim -kendime bende şaşırdım- ve bana döner dönmez "Bekle aynı yöne gidiyoruz zaten birlikte gidelim." dedim ve çocuk "Evim yakın abla teşekkür ederim gerek yok." dedi. Ve ondan 3-4 saniye sonra kuzenim çıktı. Biz yürürken ona dedim ki "Bu çocuğun evini biliyor musun, evim yakın dedi ama yakınımızda olsa bilirdim. Sırılsıklam olması beni üzdü. Biz küçükken yağmura yakalanınca bir yere geçip annemizi beklerdik. O niye beklemedi ki, onu almaya gelecek ailesi mi yok?" diye sorudan sonra dışımdan konuşmaya kendimi kaptırmışken kuzenim söyledi ve yakın dediği yer mahallede 30-40 m uzaktaydı. Resmen önümde bir çocuğun o yağmurda ıslanmasını izledim ve bu zoruma gitti sinir oldum. Şemsiyem aynısıydı yani küçük değil ve küçük olsa bile ıslanma pahasına o çocuğa tutardım. Çünkü çocukları seviyorum ve kendisi de ilkokul orta sınıf ya da son sınıfa gidiyordu. -_-
§§§ Mahallede herkes birbiri ile neredeyse akraba ve birbirini tanır ama ben gözlük takmadan çıkınca çocuğun kim olduğunu 6-7 m 'den çıkaramadım ondan sordum. Evi uzakta kalsa bile götürürdüm o durumda ama olmadı. Kabul etmeyeceğini bilseydim onu durdurup daha fazla ıslanmasına neden olmazdım. Bu durum biraz canımı sıktı. Ve insanlar gerçekten normal olaylarda -yardım/ iyilik her neyse- anormallikler gördüğü için güvenmiyor. O yüzden ısrarcı olmadım. Ve tam tanıdık değildi yoksa gitse bile peşinden koşardım.
Okul zamanlarında bizden büyük şemsiyeliler ya da çocuğunu almaya gelip bizi de alanlar olmuştu ve bu güzel hissettirmişti. Büyüyünce de yağmura yakalanmak güzel hissettiriyor. Tabi evdeyken yağmur yağınca dışarı koşan ben için böyle ama veletler için böyle olmasına daha var o yüzden tanıyorsanız ve niyetiniz iyiyse gerçekten, onları yağmurda bırakmayın...
·
35 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.