Bir tarafta saf, temiz, sevdiğini yaşatmaya çalışan bir aşk; diğer tarafta ise aşkını bir takıntı haline getirip sevdiğine zarar veren bir saplantı. Notre Dame'ın Kamburu..
Kitabın yaklaşık ilk 200-250 sayfasında çok sık bulunan betimlemeler, kitabı okurken sıkılmama sebep olmuştu. Ama kitabı bitirince iyi ki yarım bırakmayıp okumaya devam etmişim diye düşündüm.
Kitaptan çıkardığım ders ise; fiziksel güzelliğin çok da önemli olmadığı, önemli olan şeyin; kalp, düşünce güzelliğinin olduğu ve aşkın içinde mutlaka merhamet duygusunun bulunması gerektiği oldu. Çünkü kişi, her ne kadar güzel veya yakışıklı olsa bile içerisinde merhamet bulunmazsa; bencillik, acımasızlık gibi duyguları barındırır. Bu duygular da aşk'ı bir felakete çevirebilir. Frollo'nun "Benim olmuyorsan yaşamamalısın." düşüncesi bunu destekler niteliktedir. Ama Quasimodo gibi içten, saf ve temiz bir şekilde seven insanlar, sevdiği insanın mutlu bir yaşam sürmesi için kendi mutluluğundan çok karşısındaki kişinin mutluluğunu düşünür ve ona zarar gelmemesi için kendini feda edebilir. Bence yaptığı tüm bu iyilikler karşısında da çirkinliği veya herhangi bir engeli olması çok fazla göze batmaz.
Ama tüm bunlara rağmen bu hikayede olan Quasimodo'ya oldu. :(
Quasimodo, sevdiği kız olan Esmeralda'nın mezarının başından ayrılamayıp onun iskeletine sarılarak can vermiş.
"Kadının iskeletine sıkıca sarılı duran diğeri ise bir erkek iskeletiydi. Belkemiğinin eğri olması, başının kürek kemiklerinin arasına gömülmesi, bir bacağının diğerinden kısa olması dikkati çekiyordu. Aslında boyun omurlarında bir zedelenme olmamasından asılmadığı belliydi. Bu adam buraya gelmiş ve burada ölmüştü. Onu sarıldığı iskeletten ayırmaya çalıştıklarındaysa toza dönüşüvermişti." 
Notre Dame'ın Kamburu (sayfa 547)
·
3 plus 1
·113 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.