Öldükten sonra bile sevdiğine sevgisini ifade eden o aşkın hikayesi:
“Adam her evlilik yıl dönümünde eşine bir buket kırmızı gül gönderir.
Bu taa ki adam ölünceye kadar devam eder. Ve bir gün adam ölür.
Cenaze töreni yapılır taziyeler dilenir ve kadın bir başına yıllardır hayatı paylaştığı arkadaşı eşi sevgilisi olmadan evine döner.
Neredeyse her gün ağlamakta ve onu düşünmektedir.
Gel zaman git zaman eşinin ölümünden sonraki bir evlilik yıl dönümünde kadın eşine özlem duyarken kapısı çalınır,gider ve kapıyı açar bakar,ama kimsecikler yoktur.
Sadece yerde bir buket kırmızı gül demeti durmaktadır.
Kadın heyecandan titremeye başlar ve demeti alır artık bayılmak üzeredir ve demette bir not görür büyük bir şaşkınlıkla okumaya başlar:
"Karıcığım biliyorum,bu senin için büyük ve şaşkınlık veren bir süpriz oldu.
Ama bilmeni isterim ki sen her zaman benim en yakın arkadaşım dert ortağım ve aşığım oldun.
Ölmekle seni sevmekten vazgeçmiş değilim.
Sana mutlu bir hayat dilerim.
Lütfen hayatı mutlu olarak yaşa ve beni çok fazla düşünme.
Bu güller sana,sen kabul ettiğin müddetçe gelecek taa ki çiçekci seni evde bulamayana kadar o gün 5 kez gelecek ve eğer sen hala yoksan anlayacak ki sen de benimle berabersin.
Seni hala çok seven eşin!"
Kadın bunun kötü bir şaka olacağını düşünerek hemen çiçekçiye telefon eder ve durumu sorar.
Çiçekci ona her şeyi anlatır.
Hanım Efendi biliyorsunuz ki;eşiniz size her yıl bu güllerden gönderirdi.
Ve o bana eğer bir gün ölürsem bu gülleri her yıl aynı vakitte yine götürmemi söyledi.
Ve bunların ücretlerini de işte ta o zaman fazlasıyla ödedi.
Kadın telefonu neredeyse elinden düşürürcesine kapattı ve göz yaşları içinde güllere sıkıca sarıldı saattlerce öyle kaldı!
Oysa ne kadar da doğru söylemişti bu aşk için Mevlana:
Diyorsunki “ben sana gönlümü verdim.”
İyi de gönül dediğin nedir ki ey sevgilim?
Ben sana hiç gönlümü verirmiyim!
Çünkü gönül dediğin toprağa girince toz olur,toprak olur.
Ben sana ruhumu veririm.
Çünkü ruhum sende sonsuzluk olur!