Sayılmaz ki Ermenek’te kaleler,
Solmaz burda mor menekşe, laleler,
Yükseğinde halka olmuş haleler,
Dumanlıdır Ermenek’in dağları.
Uzanınca elma toplar ellerin,
Üzümüne doyamaz ki dillerin,
Estikçe hep ceviz çırpar yellerin,
Yeşil yeşil Ermenek’in bağları.
Boş geçirmez tarlasında zamanı,
Buğdayından ayırdıkça samanı,
Düşmanlara yoktur asla âmânı,
Yiğitliktir Ermenek’in çağları.
Bağlarını köşe bucak kazanlar,
Dağlarını şarkılara yazanlar,
Deresinde al pulludur sazanlar,
Balık tutar Ermenek’in ağları.
***
Şife bulur sen gelirsen dertlerin,
Vatanıdır yiğitlerin, mertlerin,
Aman vermez kötülüğe sertlerin,
Sahiplidir Ermenek’in yarları.
Bahar gelir çehreler aya döner,
Bu coğrafya bizi taş ile dener,
Kayamızdan damla coşarak iner
Sele döner Ermenek’in karları.
Şu dağlara tünelleri delseler,
Torun torba sılamıza gelseler,
Bakirliğin kıymetini bilseler,
Amber kokar Ermenek’in kırları.
Nağme olur kuş sesleri sazına,
Eloğludur dayanır mı nazına,
Geçim olmaz katlanmazsan yazına,
Fırtar sonra Ermenek’in torları.
***
Dağları var kör dumanlı tüllüdür
Cevizlidir kapaması küllüdür,
Bahçe bahçe sekileri güllüdür,
Seyran yeri Ermenek’in damları.
Yüksek idi kalesinin burçları,
Kil kireçle yumurtaydı harçları,
Yapmazlardı ustalara borçları,
Göksu’daydı Ermenek’in kumları.
Ermenekli keç’etini çokça yer,
Ekmeğini bölüp verir hakça der,
İş yaparken durmaz, döker sıkça ter,
Değerlidir Ermenek’in somları.
Tavşanları kar üstünde iz yapar,
Koku alan tazılar atar depar,
Bunu gören avcılar ordan sapar,
Çıra kokar Ermenek’in çamları.
***
Çocukları sele, düşmüş ağlarken,
Dereleri kapız kapız çağlarken,
Barajına akan suyu sağlarken,
Hasret idi Ermenek’in yılları.
Gece gündüz kara elmas kazanı,
Yer altında yaşanırken hazanı,
Ölümlerin destanını yazanı,
Kucak açar Ermenek’in kolları.
Keklikleri dere bayır sekerdi,
Bacasından sadeyağı kokardı
Kömür yoktu çalı, odun yakardı,
Mutluydu hep Ermenek’in kulları.
Geçinirdik alın teri dökerek,
Yürüyorduk çok çileler çekerek,
Sayın Valim yollar bize çok gerek
Bitmek bilmez Ermenek’in yolları
***
Sefa verir, yıldız yağar başına,
Her adımda ayak değer taşına,
Üzülürsün boşa geçmiş yaşına,
Sıla söyler Ermenek’in rüzgârı.
***
Ana denir Ermenek’te kadına,
Doyamazsın bulgurcanın tadına,
Selam olsun batırmanın adına,
Tescillendi Ermenek’in kaydına.
***
Şafak vakti okununca ezanlar,
İş zamanı yorgunluktan sızanlar,
Omuzlarda sevapları yazanlar,
Vakar idi Ermenek’in insanı.
***
Özbekoğlu böyle övdü vatanı,
Acıları azığına katanı,
Şehit olup toprağında yatanı,
Unutur mu Ermenek’in sağları?
***
1994 Konya ::: 2007 ::: 15.03.2022:::08.05.2024
Durmuş Ali Özbek