"Varoluşsal sancı" dediğimiz o klişe kalıbın vücut bulmuş hâli Hikmet'in başrolde olduğu Tehlikeli Oyunlar... İç dünya karışıklığı, toplum çatışması ve varoluşsal sorgulamalarla dolu bir kitap. Sizi yer yer hayattan soğutacak, depresif ve umutsuz birkaç gün geçirtecek, kendinizi Hikmet sandıracak, zihninizdeki kötü olasılıklara karşı kendinizi silahsızlandıracak ve bilincinizi sarsacak bir kitap. Peki bu kitabı bu kadar özel kılan ne? Bana göre bunun cevabı Oğuz Atay'ın kullanmış olduğu, onun sıra dışılığını gösteren özgün teknikleri ve bu tekniklerini biraraya getirmedeki ustalığıdır. Oğuz Atay'ın eserlerinde sergilediği teknikler, Türk edebiyatında yenilikçi ve öncü bir yere sahiptir. En önemli tekniklerden birisi "İç Monolog"dur. Bu teknik sayesinde kahraman Hikmet'in düşüncelerinin çoğu zaman açığa vurulduğunu görüyoruz. Bu açıklık sayesinde de kahramanımızın bilinçaltına dair birkaç nüans yakalama fırsatımız oluyor. Atay; mecazlara, dil oyunlarına ve ironilere de sık sık yer vererek dilin sınırlarını zorluyor. Hem eğlendiriyor hem de işin arka yüzüne tokat vurduracak eleştirel bir perspektif sunuyor bizlere. Diğer eserlerinde olduğu gibi "Tehlikeli Oyunlar"da da yapının paramparça oluşuna ve bu yapının bize postmodern bir anlatımla sunulduğuna sıkça rastlarız. Bu parçalı yapıyla Atay bize eserin çok yönlü değerlendirilmesi adına geniş bir pencere sunuyor. Anlatımıyla ise mekan, zaman ve kahramanları esnettikçe esnetiyor ve okuyucuyu altüst olmuş bir biçimde bırakıyor. Her ne kadar okunması ve alışması güç olsa da, bu anlatıma alıştıkça kitaptan alınan zevk oranı da alışkanlığa paralel şekilde artıyor. Atay, aynı zamanda oyun yazarıdır. "Oyun içi oyun" tekniği de onun sık kullandığı teknikler arasındadır. Bazen okurken bu bir tiyatro mu yoksa bir roman mı diye sorgulattığı çok fazla yaşanan bir durumdur. Çünkü Atay; tiyatro ile realitenin arasındaki sınırları ustalıkla inceltir ve karakterle bize içe içe geçmiş oyunlar sunar. "Tehlikeli Oyunlar"da, bu oyunla roman arasındaki belirsiz sınırları çokça yaşadığımız doğrudur. Atay, bahsettiğimiz bu teknikleri Hikmet Benol isimli karakterin etrafında dönen karmaşık bir dünya ile sunuyor. Eğitimli ve bilinçli bir genç olan Hikmet, evliliği ve sosyal çevresiyle uyum sağlama çabasındayken, hayatın getirdiği zorluklar karşısında direncini kaybeder. Roman, Hikmet’in toplumsal düzenin altında yatan çelişkileri keşfetme sürecini ele alır. Atay, Hikmet aracılığıyla, toplumun gerçeklerle yüzleşmekten kaçındığını ve bu yüzleşmenin tehlikeli olarak görüldüğünü işler. Hikmet’in bu içsel yolculuğu, okuyucuya gerçeklik algısını sorgulatan bir deneyim sunar. Oğuz Atay, bu romanında dünya edebiyatından esinlenmiş ve kendi özgün üslubuyla Türk edebiyatına yeni bir soluk getirmiştir. Hikmet Benol karakteri, okuyucuya sadece bir hikâye sunmakla kalmaz, aynı zamanda insanın iç dünyasındaki derin çatışmaları ve arayışları da gözler önüne serer. DİPNOT: Atay'ı abartılmış bir yazar olarak tanımlayan arkadaşlara hak veremiyorum. Postmodern edebiyatın ülkemizdeki en önemli temsilcilerinden birisi Atay'dır. Fakat Atay okurken boğulabilirsiniz. Zaten bilinçakışınız da böyledir. Bazen size nefes aldırmayan düşünceleriniz olur. Bu iç karmaşayı bu kadar ustalıkla veren bir yazar nadir bulunur. Kitabı okurken tabii ki "Hikmet yeter artık, ne saçmalıyorsun" dediğim yerler de oldu." Amma uzatılmış" dediğim yerler de oldu." Ama bu Atay'ın edebî kimliğinden bir şey eksiltmedi gözümde. Sözün kısası Atay'ı mutlaka okuyun ama ondan önce daha hafif yazan yazarlardan okuyun derim. Çünkü postmodernizm için direkt Atay'la başlamak intihar olur. :')