Nereden başlamalıyım bilmiyorum.. Her atışında İke için yanan kalbimden mi? Her karakter için neşeyle uçuşan midemdeki kelebeklerden mi? Yoksa dinmeyen göz yaşımdan mı? Bilmiyorum.. Uzun bir süredir kitap okumuyordum ve size ne kadar çok okumalarıma geri dönmek istediğimi anlatamam. Her şey tamam olunca, kitabımı aldım ve bir müzik açıp okumaya başladım. (Lanet olsun bu kitaba daaa, bu karakterlere dee demek istiyorum amaaa demeyeceğim) Kitap çok güzeldi. Kitap okurken ağlarım ama bu kadar çok, hıçkıra hıçkıra ağladığım sanırım sadece 2 kitap daha oldu. Bunun sebebi de beni kalbimden, en içimden vurmuş olması. İke beni fena yaraladın dostum.. Kitapta ciddi bir aşk üçgeni var ama her zamankilerden biraz farklı, aynı kitabımız ve karakterlerimiz gibi. Yazar sizin elinize değişik, fantastik ve romantik bir kurgu verirken zihninizi ve kalbinizi içten, gizli gizli oyuyor. Canım acıdı şahsen. Tüm karakterleri, HER BİR TANESİNİ!! çok sevdim. İyiliklerini ve sımsıcak yüreklerini yanı başımda hissettim. Çok akıcıydı ve mutlu bir sonla da bitti. Ama ama bunu söylemeden bitiremeyeceğim, benim içim hâlâ yanıyor ya. Ben sanırım tarafımı çok rahat belli ettim. Ya ben sanırım yapamazdım yaa.. Yani bilmiyorum, o kadaaar tuhaf kii yaşanan şey sanırım insan yaşamadan cevabı bilemez. Ama yanan ve hâlâ düşündükçe dolan gözlerim bana benim cevabımı söylüyor sanki (hele bir sahnede ağağağağağa diye gittim :*)) ve o lanet sahneyi sanırım asla unutamayacağım.) Ehh bu şekilde daha fazla uzatmayacağım. Klişe biliyorum ama sevdiklerimizin yaşarken değerini bilelim ve onlara bol bol güzel, sevgi dolu sözcükler söyleyelim. Onlar uzaktayken bu kadar kolay olmuyor çünkü. Çokça sevgilerim ve saygılarımla, keyifli okumalar dilerim.
