Hiçbir zaman umut ağacının dalına ipimi bağlamamam gerektiğini yine ve yeniden hatırlatıyor hayat bana. İşte diyor insan unutmak güzel bir yerde fakat hayattan alınan dersler hiçbir zaman unutulmamalı. En korunaklı deftere en kalıcı mürekkepler ile yazılmalı. Yanlışa düşmek elbette Ademeoğlunun kaçınılmaz sonudur, bunu adım gibi bilirim. Bildiğim için tüm yanlışlara kepenklerimi sıkı sıkıya kapatırım. Küçücük bir yanlış huzmesinin girmesine bile izin vermek istemem. Fakat kapattığım kepenklere illaki eller uzanır. Tüm kuvveti ile kaldırmak ister. Ben direnmek isterim her şeyimle. Çünkü olacakları bilirim. Ama işte dedim ya insanım ben nasıl kaçarım sonunu bildiğim yollardan? Halbuki ezbere biliyorum hepsini. Yolun kuralları keskin çizgilerle çizilmiş şekilde belliyken nasıl farklı bir son beklerim aklım almaz kendimi. Zaten hangimizin aklı kendimizi alıyor ki. Çoğu zaman aynadaki kişiyi tanımıyoruz bile. Ne haldesin diyor insan kendine dönüp. Belki şunu şunu yapmasam nasıl olurdu diye düşünmeye başlıyorsun sonra. Anlıyor ki insan o döngünün de bir sonu yok. En nihayetinde aman iyi ki de olmuş deyip geçiyoruz. Bugün olmasa belki de yarın olacaktı ama kaderde varsa illaki olacaktı deyip kendini avutuyor. Kime avuntu kime gerçek bilmiyorum. Ona ancak yaşayanın kendi cevap verebilir. Ama benim bildiğim bir şey varsa o da yaşanması gereken şeyler varsa bunların kaçışı olmadığı. O an kaçıp gittiğinizi zannedebilirsiniz. Derin bir oh çekip gökyüzünü seyre dalabilirsiniz. Ama unutmayın ki eğer yaşamanız gereken şeyler, hayattan tekrar tekrar ders almanız gereken şeyler varsa bunların kaçışı yok. Pençesi ensenizde bir adım kadar yakın nefesinize sizi öylece bekliyor. Direnmeyin onlara yaşayın gitsin. Çünkü biliyorum bazen bir yerde direnecek güç de kalmıyor. Hiç teslim olamayacağınız kadar teslim oluveriyorsunuz.
05.05.24 Pazar
·
32 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.