Biz onu tanıyanlar
-arkadaşları-
Ona Roy diyorduk .
Tanımayanlar ise
“ Şu berbat Toksik Çocuk”
Asbest ve amonyak severdi,
Bir de sigara dumanı.
Onun hava diye soluduğu
Diğerlerini soluksuz bırakırdı!
Bir kutu aerosol sprey
En sevdiği oyuncaktı;
Bütün gün sallayıp
Sessizce etrafa sıkardı.
Garajda dikilirdi Toksik Çocuk
Sabah ayazında,
Beklerdi ki araba çalışsın
Ve boğulsun egzoz dumanına.
Ağlarken gördüm onu
yalnızca bir kere
Bir miktar sodyum klorit
kaçmıştı gözüne
Bahçeye çıkardılar onu bir gün
Temiz hava alsın diye
Bembeyaz oldu yüzü
Başladı vücudu sertleşmeye
Kısa ömrünün son nefesinde
Umutsuzluk vardı
Temiz havadan öleceğine
Kim inanırdı ?
Ruhu bedeninden ayrılırken Roy’un
Hepimiz sessizce dua ettik
Cennete doğru uçup gitti
Ve bıraktı ozon tabakasında bir delik.