Kendimi gördüm bi’an
yanımdan geçip gittim usulca
değişmişim
saç, sakal birbirine karışmış
ne yalan söyleyim, yalanda
olsa özlemişim kendimi
bi’hayli zaman olmuş benden gideli
bu kez nereye gittim bilmiyorum
yine nerede seviyorum seni kim bilir..
Sonramı, bende bilmiyorum
senden sonram olmadı hiç
hala varmışsın gibi
yaşıyorum seni, yok pahasına
öyle alıştım ki yalnızlığa
canımın sıkkınlığı bile
sıkmıyor artık canımı
iki elim yakanda ama sen yoksun içinde
İstanbul gibi, iki yakasını
bir araya getiremedim
senin bir güne sığdırdığın
ayrılığı, ben bir ömre sığdıramadım
sana anlatamadıklarımla kaldım
anlattıklarım, bende kaldı
ben, sende kaldım
sen, nerde kaldın kimbilir..
Çok şey mi istedim
bir’azda olsa sevseydin,
bire de razıydım
azla yetinmeyi bilirdim
hiç’in yetmedi
geçinemedim kendimle anlayacağın
bir nevi saklambaç oynuyorum
nereye saklanmışsam artık
ebede sensin bu oyunda, sobe de
ve bir oyunda iki can’baz
oynamaz biliyorum
can çıkmayınca huyda çıkmaz
hala ana avrat seviyorum seni..
Nereye gitsem, bende bi parça sen
benimle gelmek zorunda mısın
yeter aklıma geldiğin
yüreğimden gitmişken üstelik
ne gereği vardı ki hayatıma girdin
ben sen den öncede yalnızdım zaten
ne değişti
başın göğe mi erdi,
beni yerle bir ederken
şah/mat edip bitirseydin
madem, şahbaz edip bıraktın
bak, yokluğuna da alıştım
Allah’ın işi işte, acıyı bile güzel
çektiriyor araya sen’i katarak
seni özlemeyi bile özlüyorum
buna da şükür..
Ben seni İzmir bildim, güzel
kalasın diye hatırımda
olduğun kadarıyla yetindim hep
o yüzden bu eksikliğim
kaş yapayım derken, aşk olmuştu
ömrümü çıkarmıştın
benden, önüne geçemedim
harflerin acizliğiydi işte
yirmi altısını reddettim, üçü yetti
ben ‘aşk’ dedim, sen ‘git’..
Neyse
ikimizde bildiğimiz en
iyi şeyi yaptık neticede
ben sev’dim, sende git’tin